Recentelijk bereikte mij het volgende verhaal:

Door omstandigheden had de stiefmoeder het niet gered om met haar stiefkind een cadeau te halen voor haar partner, de vader van het kind. Vorige jaren waren de stiefmoeder en het kind er samen op uitgetrokken om iets leuks voor vader te kopen, echter nu was het er helemaal bij ingeschoten. Omdat het haar niet lekker zat had ze de moeder van het kind benaderd, de situatie uitgelegd en gevraagd of de moeder voor een keer deze taak op zich wilde nemen en een cadeau met het kind wilde gaan halen. Het was nog al een stap omdat de vader en de moeder van het kind na het verbreken van hun relatie niet de allerbeste band hebben. De stiefmoeder was dan ook blij verrast dat de moeder hierop direct positief reageerde. Het eerst volgende weekend nadat de vader jarig was geweest kwam het kind met een leuk cadeau. Vader blij, kind blij, iedereen blij. So far so good althans…

In de week voordat het kind wederom naar vader kwam kreeg de stiefmoeder een bericht van de moeder. De moeder vroeg of het kind op zondag als het weer naar huis ging het geld kon meenemen van het cadeau. De stiefmoeder geloofde niet wat ze las, zij was ervan uitgegaan dat het kind dit uit zijn spaarpot bij moeder betaald had, wat zij ook mededeelde aan de moeder. Dat was ook zo zei de moeder maar ze wilde het geld terug, want dit lag toch wel even anders. Het weekend toen het kind kwam moest het kind geld uit zijn spaarpot bij vader halen om het er vervolgens bij moeder weer in te stoppen.

Het verhaal horende gingen er alleen maar gedachten door mijn hoofd:

• In wiens belang is dit?
• Wat waren de beweegredenen van moeder?
• Hoe heeft het kind zich hierbij gevoeld?
• Van wie is het geld dat is de spaarpot van het kid zit?

Daar in mijn beleving het geld van het kind is, in welk van zijn spaarpotten het ook zit, ben ik geneigd te concluderen dat de “pijn” op partnerschapsniveau speelt. Moeder is niet bereidt om hoe dan ook geld van “haar” (want zo ziet zij dit) te spenderen aan vader. En of de emoties die op partnerschap niveau nou terecht zijn of niet in mijn optiek schiet je dan tekort in je rol als ouder. Hoe moeilijk het soms ook is, laat je frustraties op partnerniveau nooit een rol spelen op ouderschapsniveau. Je geeft hiermee een signaal af aan je kind. Hoe moet een kind zich hierbij voelen? Kan het kind dit wel begrijpen? Een kind dat net zoveel van zijn moeder als van zijn vader houdt! Een kind dat door zo iets ogenschijnlijk kleins en onbenulligs de strijd tussen zijn beiden ouders vast en zeker meer voelt dan goed voor hem is. En kind dat daardoor weer een extra krasje krijgt. Een kind dat dit niet verdient!

Mijn kinderen hebben ook op beide plekken geld, bij mij en bij hun vader. Ik heb er werkelijk nog nooit over nagedacht om te vragen of ze de spaarpot bij mij weer aan willen vullen met het geld dat ze hebben uitgegeven voor een cadeau wat ze voor hun vader gekocht hebben en ik weet zeker dat mijn ex-man dat ook nog nooit heeft gedaan. Sterker nog wij hebben samen gezorgd voor een grote spaarpot voor de kinderen. Iets wat voor kinderen heel fijn is omdat ze dan voelen en weten dat wij als collega ouders samen voor hen zorgen, ondanks dat wij geen partners meer zijn.

Hiermee wil ik niet zeggen dat ik de wijsheid in pacht heb. Wat ik wel kan zeggen is dat mijn kinderen bij het horen van sommige verhalen zeggen “die mensen moeten eens naar pap en jou kijken, dan zou het voor die kinderen veel fijner zijn”. En dat geeft mij de bevestiging dat we heel goed bezig zijn!

Heb ik je aan het denken gezet? Ben je het met me eens of heb je juist een andere mening? Ik hoor het graag via een reactie onder dit bericht.