Ik: ‘Jarne heeft volgende week zaterdag een kinderfeestje. Ik haal wel een cadeautje, zet jij hem dan om 14.00 uur af?’

Mijn ex-man: ‘Ik zal even kijken of dat lukt.’

Ik: ‘Wat zeg je?’

Mijn ex-man: ‘Ik kijk even in de agenda of we niets hebben staan?’

Ik: ‘Maar het is een feestje waar Jarne graag naar toe wil!’

Mijn ex-man: ‘Dat begrijp ik en als we niks hebben staan is het ook geen probleem. Ik laat je wat weten.’

En met die woorden beëindigen we ons telefoongesprek. In vertwijfeling plof ik neer op de bank. Is dit werkelijk gebeurd? Wat kan er nu belangrijker zijn dan dat feestje? Jarne wil er echt graag naar toe. Sinds wanneer moet hij de agenda checken? Is dit nou in het belang van Jarne denken?

De emoties gieren door mijn lijf, de frustratie wordt met de minuut groter en de rest van de dag loop ik met een knoop in de maag.

Ter verduidelijking

Tijdens ons huwelijk was ik de leading lady, ik stippelde de weg uit. Zei ik links dan gingen we links, zei ik rechts dan gingen we rechts. Mijn ex-man was hier heel makkelijk in en vond tot op zekere hoogte veel goed van wat ik bedacht had.  In het begin na de scheiding was dit ook nog het geval. En dan begint mijn ex-man steeds meer zijn eigen leven op te pakken. Dat is het moment dat het verandert. 

Op enig moment valt het kwartje. Ik kan helemaal niet meer bepalen wat mijn ex-man doet en al zeker niet wanneer hij iets doet. Ik zal, hoe lastig ik het ook vind, moeten respecteren en accepteren dat er in zijn huis dingen anders gaan dan in mijn huis. Als hij andere afspraken heeft en Jarne daardoor niet naar het feestje kan gaan dan is dat helaas zo. Dat ik in zo’n geval er alles aan gedaan had om de afspraken te wijzigen dat is hoe ik het doe, waar ik me goed bij voel, maar dat is per definitie niet DE MANIER.

Je hebt een mamahuis en een papahuis. Er zijn regels die zowel in het mamahuis als in het papahuis gelden. Hierover hebben mijn ex-man en ik afspraken gemaakt. Er zijn echter ook regels die in het mamahuis anders zijn dan in het papahuis. Hoe lastig het ook is, hier kan ik me niet in mengen en mag ik me niet mee bemoeien! En voor ik dadelijk overspoeld wordt met reacties. Hier zitten uiteraard grenzen aan, geweld e.d. is uiteraard uit den boze. Helaas komt dit voor. Ik heb het over de huis, tuin en keuken regels. Geloof me, het zal je een hoop leed besparen als je je daar buiten houdt. Ik durf er gif op in te nemen dat als je dat wel doet, dat het tot problemen leidt tussen jou en je ex-partner. Herken je dit?

Let er de komende tijd eens op met welke zaken je je bewust of onbewust van het andere huis bemoeit of waar je iets van vindt. Mij heeft ooit iemand gezegd “Wat je vindt mag je houden”. Wat ik namelijk vind is niet per definitie hetgeen dat goed is. Besef dat er meerdere waarheden over een hetzelfde onderwerp kunnen bestaan. Laat elkaar in waarde en doe in jouw huis wat jouw waarheid is en laat je ex-partner in zijn/haar huis doen wat zijn/haar waarheid is. En ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Terugkomen op het voorval met het feestje bemoeide ik me wel met het papahuis. Ik had wel even gedacht dat hij de opdracht, want dat was het min of meer wel, uit zou voeren. Niet dus en hoe leuk ik het ook voor Jarne gevonden had dat hij naar het feestje kon gaan. Je kunt niet overal bij zijn, ook dat moet hij leren. Ook ik moet wel eens “nee” verkopen als iemand mij iets vraagt. In het geval van kinderen ligt die beslissing bij de ouders en in dit geval bij mijn ex-man. Want het was in het weekend dat de kinderen bij hem waren, in zijn papahuis, dus hij kon op dat moment bepalen hoe hij daar mee om wilde gaan. Leading lady of niet, dat heb ik gewoon te accepteren!

Hoe gaat dat bij jou? Meng jij je ook wel eens in zaken van het huis van je ex-partner? Wat brengt het je? Ik ben benieuwd, wil je het met me delen?