Enthousiast springt hij op als ik vraag wie als eerste met mij mee gaat. Hij vindt het, net als de meeste kinderen, best spannend om met mij gaan praten en heeft geen zin om nog een half uur op de gang te moeten wachten vandaar dat hij als eerste wil. Op mijn kantoor begint hij voluit te vertellen, over wat hij wil worden, over wat hij op school gedaan heeft, over ditjes en datjes. Als ik hem vraag naar het moment dat hij te horen kreeg dat zijn ouders gaan scheiden verdwijnt zijn glimlach en zie ik hoe hij vecht tegen zijn tranen. De vraag “Jullie gaan toch niet scheiden?” is wel eens gesteld echter nu het uitgesproken is kan hij niet geloven dat het definitief is. Nooit meer samen op vakantie, nooit meer samen leuke dingen doen, het ene moment mama missen en het andere moment papa missen, hij wil dit helemaal niet. Als hij een superkracht zou bezitten zou hij terug in de tijd willen reizen om het alsnog te voorkomen. Hij beseft zich heel goed dat dit niet kan, dat hij geen keus heeft en mee moet in het besluit wat zijn ouders hebben genomen.

Stiekem hoort hij mama en papa boven wel eens ruzie maken, iets wat hij vervelend vindt. Hij vraagt me of ik, als papa en mama er straks bij zijn, aan zijn ouders wil vragen of ze dit alsjeblieft niet meer willen doen, zelf durft hij het niet zo goed. Uiteraard wil ik dat, super goed dat je het aangeeft!

We kletsen nog even door, aan het eind van het gesprek kijkt hij me met zijn pretogen aan “goed gesprek” zegt hij uit het niets. Deze jongen van amper 10 jaar oud. De overtuiging en de oprechtheid waarmee hij het zegt overrompelen me “dank je wel” zeg ik en merk dat ik er zelfs van moet blozen. “Het was heel fijn” al huppelend loopt hij mijn kantoor uit. 

De beurt is aan zijn zusje. Nadat ik een gesprek met haar heb gehad, praten we met zijn vieren nog even na. Zoals beloofd vraag ik zijn ouders of ze geen ruzie meer willen maken waar de kinderen bij zijn. Beide ouders kijken verbaasd, ze hebben geen idee wanneer dat geweest moet zijn. Als de jongen vertelt welk moment hij bedoelt reageren ze beide, “Oh nee, dat was helemaal geen ruzie dat was gewoon een discussie, daar was helemaal niets aan de hand”. Ik zie dat ze het oprecht menen, dat het voor hen echt niets voorstelde, voor de jongen stelde het echter heel veel voor. “Willen jullie dan niet meer gewoon discussiëren?” vraagt de jongen. “Dat beloven wij” zeggen zowel papa als mama!

Dus lieve jij, mag ik je vragen op te letten wat je al dan niet zegt en doet als jullie kind in de buurt is? Dat wat voor jou niets kan betekenen kan voor jullie kind, na de scheidingsmelding, als heel erg worden ervaren. Wil je iets met of over je ex-partner bespreken doe dit als de kinderen er niet zijn. Ook al lijkt het dat ze niets meekrijgen, kleine potjes hebben grote oren.

IK GA SCHEIDEN
Sta je op je op het punt van scheiden en wil je dit samen goed regelen zodat je na de scheiding nog samen door 1 deur kunt waardoor je samen ouders kunt zijn voor jullie kinderen. Zoeken jullie iemand die een stuk met jullie meeloopt om het lastige pad van scheiden begaanbaarder te maken? Die je helpt met het maken en wijst op de mogelijke consequenties en aandacht heeft voor jullie kinderen? Neem dan contact op voor een gratis informatiegesprek.