Wisseldag
Afgelopen vrijdag was het weer zo ver, de wisseldag. Dit weekend verbleven de kinderen bij mijn ex-man. Onze dochter vertrok vanuit hier naar school om na school naar mijn ex-man te gaan. Komende woensdag zal ze het hele ritueel weer in tegengestelde richting ondernemen. Onze zoon – inmiddels volwassen en drukbezet – past de wisseling aan al zijn activiteiten (studie, school, werk, feestje etc.) aan.
Een kleine volksverhuizing
Vaak komt dat er op neer dat hij op vrijdagavond vertrekt en op dinsdagavond weer terug komt. En de tas?! De tas met spullen, die verzorgen mijn ex-man en ik. Degene waar de kinderen verbleven brengt ze naar de ander. Alhoewel tas, meestal is het een hele volksverhuizing. In de hal struikel je dan over diverse tassen. Een tas met kleren van dochterlief, een tas met kleren van zoonlief, een tas met boeken, een schooltas, een sporttas, een laptop, een iPad, de bijzondere spullen als ze bijvoorbeeld op kamp gaan nog daar gelaten.
Geregel en plannen
Het lijkt zo eenvoudig en toch is het iedere keer weer een heel geregel en plannen. Wanneer moeten de tassen worden gebracht? Meestal op vrijdagavond maar soms ook al op donderdagavond als er spullen in de tas zitten die dochterlief meteen nodig heeft als ze uit school komt.
Dus vaak begint op woensdag al het overleg hoe we dit op een zo effectief mogelijke wijze geregeld krijgen. Het pakken van die tas is iedere keer weer een dingetje. Het komt niet uit, heb er geen zin in, noem maar op. En als ik eerlijk ben begrijp ik dat volkomen. Je bent vast wel eens een weekend weg geweest. Iedere keer is het weer bedenken, wat neem ik mee, hoeveel neem ik mee, wat voor weer wordt het? Om er op de plaats van bestemming achter te komen dat je toch liever een ander truitje meegenomen had, die andere schoenen toch toepasselijker waren geweest, of dat je toch net iets vergeten bent.
“De tas” gaat al bijna 13 jaar op en neer
Uit de periode dat ik met een partner samen was en wij nog in twee huizen verbleven, weet ik ook hoe vervelend het is als je iedere keer je spullen moet pakken. En onze kinderen doen dit al bijna 13 jaar. Al die tijd gaat “de tas” al op een neer. Op de ene plek inpakken, op de andere plek uitpakken en vice versa. In het begin pakte ik de tas in maar met de tijd zijn de kinderen dat meer en meer zelf gaan doen. Ik neem mijn petje voor ze af en kan niet zeggen dat ik ze daarom benijd.
Doordat ik weet hoe vervelend het kan zijn om met je spullen op en neer te gaan, doe ik niet moeilijk als ze iets vergeten zijn. Ik breng het na of haal het met ze op. Zij kunnen er niets aan doen dat wij gescheiden zijn.
Hoe ga jij om met de tas?
Ik ben benieuwd of ik je tot inzichten heb gebracht? Hoe ga jij om met het pakken van “de tas”? Doe jij dat of moeten de kinderen dit zelf doen? Breng of haal je spullen als ze iets vergeten zijn? Wil je het met me delen? Dat kan via een reactie onder dit bericht.
Meer tips om het wisselmoment zo soepel mogelijk te laten verlopen vind je hier.
