“Susan mag ik je iets vragen?” Twee grote ogen van een meisje van 10 jaar kijken me aan. “Tuurlijk mag dat.” “Van wie is het geld in mijn spaarpot?” “Van jou lieverd, wat is de reden dat je dat vraagt?”

“Nou pas geleden was papa jarig en normaal haal ik dan altijd een cadeautje met de vriendin van papa. Omdat haar vader was overleden was ze dit echter helemaal vergeten en had ze mama gevraagd om samen met mij een cadeau te kopen. Ik heb dat betaald met het geld uit de spaarpot bij mama en nu zegt mama dat ik het uit de spaarpot bij papa moet halen en dan bij mama er weer in moet doen. Ik vind dat zo gek, het is toch allebei mijn geld. Toch?”

“Zeker is het jouw geld. Heb je mama gevraagd waarom dat ze dat wil?” “Nee, dat durf ik niet. Mama en papa doen niet zo leuk tegen elkaar, zo u dat het kunnen zijn? Ik vind het maar stom.”

Luisterend maar dit meisje gaan er alleen maar gedachten door mijn hoofd:

• In wiens belang is dit?
• Wat zijn de beweegredenen van moeder?
• Wat vervelend voor dit meisje?
• Van wie is het geld dat is de spaarpot van het kind zit?

Daar in mijn beleving het geld van het kind is, in welk van zijn spaarpotten het ook zit, ben ik geneigd te concluderen dat de “pijn” op partnerschapsniveau speelt. Moeder is niet bereid om hoe dan ook geld van “haar” (want zo ziet zij dit) te spenderen aan vader. En of de emoties die op partnerschap niveau nou terecht zijn of niet in mijn optiek schiet je dan tekort in je rol als ouder. Hoe moeilijk het soms ook is, laat je frustraties op partnerniveau nooit een rol spelen op ouderschapsniveau. Je geeft hiermee een signaal af aan je kind. Hoe moet een kind zich hierbij voelen? Kan het kind dit wel begrijpen? Een kind dat net zoveel van zijn moeder als van zijn vader houdt! Een kind dat door zo iets ogenschijnlijk kleins en onbenulligs de strijd tussen zijn beiden ouders vast en zeker meer voelt dan goed voor hem is. En kind dat daardoor weer een extra krasje krijgt. Een kind dat dit niet verdient!

Mijn kinderen beheren, gezien hun leeftijd (18 en 21), inmiddels hun eigen geld. Echter in het verleden hadden zij op beide plekken geld, bij mij en bij hun vader. Ik heb er werkelijk nog nooit over nagedacht om te vragen of ze de spaarpot bij mij weer aan willen vullen met het geld dat ze hebben uitgegeven voor een cadeau wat ze voor hun vader gekocht hebben en ik weet zeker dat mijn ex-man dat ook nog nooit heeft gedaan. Sterker nog wij hebben samen gezorgd voor een grote spaarpot voor de kinderen. Iets wat voor kinderen heel fijn is omdat ze dan voelen en weten dat wij als collega ouders samen voor hen zorgen, ondanks dat wij geen partners meer zijn.

Hiermee wil ik niet zeggen dat  ik de wijsheid in pacht heb. Wat ik wel kan zeggen is dat mijn kinderen bij het horen van sommige verhalen zeggen “die mensen moeten eens naar pap en jou kijken, dan zou het voor die kinderen veel fijner zijn”. En dat geeft mij de bevestiging dat we heel goed bezig zijn!

Ik ben oprecht benieuwd hoe jij dit geregeld hebt of hoe je hier tegenaan kijkt?
Ben je al tijden met je ex-partner aan het aanmodderen en word je daar zelf niet blij van en jullie kinderen daardoor het kind van de rekening? Ben jij bereid om jouw verantwoordelijkheid te pakken en te stoppen met de vinger te wijzen naar jouw ex-partner? Ben jij klaar om de eerste stap te zetten om de cirkel te doorbreken? Dan help ik je ontzettend graag. Als ik het kan en deze man het kan, kun jij het ook ECHT!!!

Meld je aan voor mijn online programma  Creëer een succesvolle scheiding in 6 weken

Wil je liever 1 op 1 met me aan de slag, Dan zal ik je op een liefdevolle doch confronterende manier een spiegel voor houden en je een spreekwoordelijke schop onder je kont geven zodat je echt de stappen zet naar een fijn leven na je scheiding waarin je zelf de regie weer in handen hebt en samen ouders kunt zijn met je ex-partner? Wil je dit? Plan dan een gratis sessie.