Mijn ex-partner en ik zitten aan tafel. We praten over van alles en nog wat. Ondanks dat het hoge woord eruit is voelt dit nog vertrouwd. Niemand die mij zo goed kent als hij.

Op enig moment vraag ik hem of hij nog reacties heeft gehad op het nieuws dat we uit elkaar zijn. Hij noemt een aantal namen, mijn buik trekt samen. Zonder dat ik het wil, word ik overspoeld door emoties. Ik ervaar teleurstelling dat het mensen betreft die niet de moeite hebben genomen om mij iets te laten weten. Ik ervaar jaloezie dat het vrouwen betreft die nu “ineens” contact opnemen. Ik ervaar angst dat ik dadelijk echt alleen kom te staan. Ik ervaar onmacht dat ik hier niets tegen kan doen.

Ik vertel mijn ex-partner wat me raakt, hij ervaart het als een aanval, een verwijt en binnen no time verzandt ons gesprek in een eindeloze discussie. Het wordt een welles nietes spelletje en we wijzen over en weer met de vingers naar elkaar. Wat weten we beiden goed wat de ander verkeerd doet en heeft gedaan.

Damn dat is helemaal niet wat ik wil. Dit was helemaal niet de intentie toen ik kwam. Ik baal omdat ik van mezelf vind dat ik dit onder controle moet krijgen. Ik, die er als professional in “the heat of the moment” niet de vinger op kan leggen wat er nu precies gebeurt.

Om het niet nog erger te maken pak ik de riem, roep Mily (ons hondenkindje) en verlaat de woning van mijn ex-partner.

De dagen erna laat wat gebeurd is me niet los. Dan ineens valt het kwartje.

We voerden een gesprek op partnerschapsniveau en kwamen daardoor in een partnerdiscussie. Daarnaast maakte ik mijn ex-partner verantwoordelijk voor een gevoel dat ik had. Wat uiteraard ridicuul is.

Het voorval evaluerend kom ik tot de ontdekking dat ik mijn gevoel deelde en onbewust hoopte dat mijn ex-partner de situatie zou veranderen, dat hij anders zou reageren. Als hij dat had gedaan zou ik me niet zo rot voelen, belachelijk natuurlijk. Het waren mijn eigen bizarre gedachtes die ervoor zorgden dat ik me rot voelde. Het is niet aan hem om bepaalde situaties te veranderen. Het is aan mij om te leren dealen met bepaalde situaties. Een ander is niet verantwoordelijk voor jouw geluk. Dat ben je zelf!

Me voor de kop slaand bedenk ik me dat ik mijn eigen 5 bewezen stappen een moment uit het oog verloren heb. Stappen die ik al honderden keren heb gezet, ze waren even verdwenen. Tegelijk denk ik aan alle ex-partners die deze kennis niet paraat hebben. Laat staan dat ze hem onder de knie hebben, zodat ze niet in staat zijn om te zien wat er nu echt aan de hand is.

Het maakt me verdrietig om te beseffen dat daardoor zoveel onrust tussen ex-partners kan ontstaan en de kinderen hier last van hebben.

Zo zie je maar weer, bij mij gaat het ook nog wel eens mis. Door mijn ervaring weet ik het echter snel weer om te buigen, zie ik wat er echt aan de hand is en kan ik ernaar handelen. Ik leg de regie niet in handen van een ander maar pak zelf mijn verantwoordelijkheid.

Dat gun ik jou ook. We zijn bij een scheiding zo vaak geneigd te denken dat het eindigt bij het zetten van een handtekening onder het ouderschapsplan en het convenant. Iemand waar je jaren mee verbonden bent sluit je echter niet zo maar buiten. Het is geen aan en uit knop. Een relatie beëindigen is werken, keihard werken.
Ook al scheiden jullie wegen als partners, je blijft ouders van jullie kinderen tot de dood jullie scheidt!

Voor de laatste keer dit jaar geef ik mijn webinar Handtekening gezet! Maak in 5 stappen een succes van je scheiding.

Hierin deel ik met jou minimaal 3 van mijn bewezen stappen zodat jij ook de regie kunt pakken over je leven en daarmee over je scheiding.

Ik ben erbij!

Wordt 2021 voor jou het jaar dat het gaat gebeuren? Het jaar dat jij jouw verantwoordelijkheid gaat pakken? Het jaar dat je gaat stoppen met wijzen naar je ex-partner? Het jaar dat jij de regie over je leven gaat pakken? Het jaar dat jij van jullie scheiding een succes maakt? Het jaar dat je samen met je ex-partner samen ouders kunt zijn voor jullie kinderen!

Schrijf je dan in

Het is gratis en online te volgen!

Ja 2021 wordt mijn jaar!