Verleden week was het alweer 13 jaar geleden dat ik definitief het besluit nam dat ik niet meer verder wilde met de vader van mijn kinderen. Een stap die ik niet van vandaag op morgen heb gezet. Een stap waar vele tranen en twijfels aan vooraf zijn gegaan. De bewuste dag zal ik nooit meer vergeten. En of ik het nou wil of niet, jaarlijks rond deze tijd denk ik er weer even aan terug.

Verdriet

Ik wist dat ik een aantal mensen heel veel verdriet deed, toch voelde het op dat moment als de beste stap. Het was echter ook de start van een rollercoaster van emoties, onwetendheid en onzekerheid. Hoe gaan we dit regelen, waar moeten we beginnen, hoe zit dat financieel, waar kom ik terecht, ga ik het redden? Allemaal vragen die er door mijn hoofd speelden.

En de belangrijkste vraag die wij en iedereen om ons heen stelden “En de kinderen dan?”.

Belofte

We beloofden elkaar altijd samen ouders te blijven en het niet te gaan doen zoals we om ons heen zagen gebeuren. Ex-partners die elkaar het licht in de ogen niet gunden.

Praktisch gezien was het binnen drie maanden geregeld. Nu begon echter het echte werk. Het verwerken, het een plek geven en het omgaan met emoties en het waarmaken wat we de kinderen beloofd hadden.

Wij blijven samen ouders

“Wij blijven jullie ouders, maar papa en mama gaan niet samen verder”. Het beeld van het moment dat we dit in Jip-en-Janneketaal aan een jongetje van 6 en een meisje van 3 uitlegden staat op mijn netvlies gegrift.

Ondanks dat we in het begin nog dikke mik met elkaar waren, nog momenten samen deelden en elkaar nog redelijk op de hoogte hielden, veranderde dat met de loop van de tijd. Er kwam meer afstand, we vertelden elkaar niet meer alles en gingen steeds meer ons eigen leven leiden. Ook ontstonden de eerste irritaties en onbegrijpelijkheden.

Iets wat we op voorhand niet hadden verwacht. En eerlijk is eerlijk, er zijn ook keren geweest dat het makkelijk had kunnen escaleren. Toch hebben we dat, op een keer na, niet laten gebeuren.

Als buitenstaander bekijken

Hoe het voor mijn ex-man was weet ik niet, ik probeerde elke keer als er iets was als een buitenstaander naar de situatie te kijken. Wat gebeurde er nu echt, wat was het nu dat mij zo raakte? Dit kon toch niet, we zouden toch samen ouders zijn?! Ik ben mijn vriendinnen nog steeds dankbaar voor hun luisterend oor en de spiegel die ze me voorhielden.

In de loop der tijd kwam ik er steeds meer achter dat het in de meeste gevallen helemaal niets te maken had met ouderschap. Het waren ego-zaken of zaken die mij op partnerschap raakte. Een hele openbaring. Dat ik dit weet betekent niet dat mij niks meer raakt, het betekent wel dat ik het sneller een plek kan geven en er overheen kan stappen om dát waar te maken wat ik ooit heb beloofd, namelijk samen ouders zijn.

Ik ben er heilig van overtuigd dat dit heeft bijgedragen aan de plek waar we nu zijn. Waar wij in staat zijn om ons ego aan de kant te zetten, om dat wat nodig is om samen ouders te zijn, ook daadwerkelijk te doen!

Ik hoor wel eens “Jij wilde weg, dan moet je niet piepen”. Het is waar, ik wilde niet meer verder met de vader van mijn kinderen. Maar dit betekent niet dat het voor mij niet ook een afscheidsproces en een periode van rouw is geweest.

Hoe is dat voor jou? Tegen welke lastige momenten loop jij aan? Hoe ga je daarmee om? Wil je het met me delen?

Weet dat er een plek is waar je met dit soort zaken terecht kunt!

HET Scheidingscafé!

HET Scheidingscafé!, de plek voor iedereen die op de een of andere manier te maken heeft met een scheiding. Een plek waar informatie wordt verstrekt maar bovenal heel veel ruimte is voor het stellen van vragen. De interactie wordt door de deelnemers als zeer waardevol ervaren.

Weet dat je niet alleen bent en dat je het ook niet alleen hoeft te doen. 

Dus schroom niet en kom de volgende keer naar HET Scheidingscafé! 

Nu ook in de avonduren!

Ik zie je graag op 10 oktober – 18.00-19.30 uur – @HuB.Bibliotheek Kerkrade. Zie voor meer informatie https://susanstijnen.nl/het-scheidingscafe/. Je kunt je daar ook meteen inschrijven!

Laten we met zijn allen deze lastige periode een beetje makkelijker maken!

Groetjes,

Susan