“Als je gaat scheiden hoeft je omgeving niet te kiezen”.

Dat was mijn stellige overtuiging totdat ik ging scheiden in 2006. Ik kon me toen nog niet voorstellen wat die stelling betekende en welke invloed deze op mijn leven zou hebben. De reacties en het gedrag van je omgeving kun je niet voorspellen. Voor mij ligt het nu een stuk genuanceerder.

2006

Het moment kwam dat we onze familie, vrienden en bekenden gingen inlichten van het feit dat we gingen scheiden. Het merendeel vertelden we het samen, we gaven aan dat we op respectvolle manier met elkaar om wilden blijven gaan. En dat we hoopten dat onze omgeving dat ook zou doen. Dat ze geen partij hoefden te kiezen en dat mijn ex-man en ik in staat waren samen bij gezamenlijke activiteiten aanwezig te zijn. De grote meerderheid gaf aan dit ook te doen. Ze vonden het een mooi streven.

Na verloop van tijd bleek het echter allemaal toch iets anders te lopen.

Vrienden waarvan ik gedacht had dat ze geen keuze maakten vonden het toch lastig om mijn ex-man en mij samen op feestjes uit te nodigen. Mijn beste vriendin waarmee ik in de periode van twijfel “scheiden of blijven” heel veel gesprekken heb gevoerd, bleek toen de kogel door de kerk was mijn stelling zo goed waar te maken dat er na scheiding heel veel contact was met mijn ex-man. Iets wat ik in theorie heel nobel vond, maar wat mij tot diep in mijn hart raakte.

• Mijn beste vriendin die altijd op de hoogte was mijn wel en wee;
• Mijn beste vriendin waarmee het contact altijd via mij verliep;
• Mijn beste vriendin die ik zo hard nodig had;
• Mijn beste vriendin met wie ik zo graag mijn angsten wilde delen;
• Mijn beste vriendin met wie ik mijn verlangens wilde delen;
• Mijn beste vriendin tegen wie ik toch ook wel eens wilde zeuren over mijn ex-man;
• Mijn beste vriendin besloot dat zij er net zo veel voor mijn ex-man wilde zijn als dat ze er voor mij was.

En vooral dat laatste punt was iets wat in mijn ogen nooit zo was geweest. Het was een vriendschap tussen mijn beste vriendin en ik. Dat de mannen er af en toe bij waren (en dat ook heel leuk was) was voor mij een hele mooie bijkomstigheid. Voor mij was de basis echter “mijn beste vriendin en ik”.

De pijn was voor mij zo groot dat ik besloot een stap terug te doen. Een stap die achteraf gezien de eerste stap naar het eind van onze vriendschap zou zijn.

Andere voorbeelden

Mijn moeder die op een dag tegen me zei: “Kind, we zijn loyaal aan jou, maar besef wel dat het besluit om te gaan scheiden betekent dat ons ongewild iemand die we lief hebben wordt ontnomen”. Ik hoorde het wel, maar achteraf gezien kwam het toen niet binnen, het was zoals het was. Ik zag de ouders van mijn ex-man, de opa en oma van mijn kinderen, toch ook niet meer.

Mensen die ik vanuit het verenigingsleven van mijn ex-man kende, wisten niet meer of ze wel of niet gedag moesten zeggen als ze me op straat tegenkwamen.

Scheiden is een emotionele periode die naast de impact op je gezin, ook impact heeft op je omgeving. Dit had ik door de jaren wel ervaren, maar het echte besef hiervan kwam pas een aantal jaren geleden. Dat was namelijk het moment dat ik “de omgeving” werd. Het moment dat de relatie tussen een zeer geliefd vriendenstel niet lekker liep. Mijn hoofd liep vol met vragen als:

• Hoe moet dat nu als zij uit elkaar gaan?
• Wie moet ik dan steunen?
• Kan ik ze allebei steunen?
• Heeft de een meer “recht” op mijn steun dan de ander?
• Moet ik kiezen?
• Wil ik kiezen?

Vragen waar ik van te voren nooit over na had hoeven denken omdat ik nog nooit in deze positie was geweest. Tegelijkertijd kwam ook het besef dat mijn omgeving ook wellicht met deze vragen geworsteld heeft tijdens en na de scheiding van mijn ex-man en ik.

Vragen waarover ik vroeger een duidelijke mening had. Natuurlijk moet je er voor beiden zijn, natuurlijk hoef je geen partij te kiezen. Toch blijkt het in praktijk niet altijd zo te werken.

Scheiden is een periode van verlies. Niet alleen van je partner, je gezin maar ook van je omgeving. Het lopende systeem krijgt op meerde vlakken een andere dimensie. Haal maar eens een schroefje uit een machine, die zal ook niet meer zo soepel lopen als voorheen. Totdat het er weer een nieuw schroefje in zit en dat weer een beetje geolied is. Het lijkt dezelfde machine maar hij is toch een beetje anders.

Emoties

Verlies brengt emoties met zich mee. Ik heb teleurstelling ervaren, ik heb eenzaamheid gevoeld, ik heb blijdschap ervaren. Ik heb gelachen en ik heb ook gehuild. Een ding heb ik niet ervaren en dat is boosheid. Hoe kan ik boos zijn op mensen die niet weten hoe ze met een situatie om moeten gaan? Een situatie waar zij niet om hebben gevraagd. Ze reageren zoals zij denken dat het goed is en goed voor hen voelt.

Wat vind je van mijn blog?

Heb ik je aan het denken gezet? Wil je jouw inzichten en/of ervaring met me delen? Dat kan via een reactie onder dit bericht.