“Mam is gisteravond overleden” met die woorden begon die bewuste verjaardag. Woorden afkomstig van mijn ex-man. Woorden die mijn verjaardag overschaduwde. Een verjaardag die ik, ondanks dat ik niet zo van de verjaardagen ben, met Bart en de kinderen met een hapje en een drankje had willen vieren. Een verjaardag die er nu even niet toe deed, de kinderen hoorde nu bij hun vader te zijn.
Het overlijden kwam niet als donderslag bij heldere hemel het was een proces wat al een aantal maanden aan de gang was.
Het deed me meer dan ik ooit had durven denken
Een proces waar ik geen onderdeel van uitmaakte en toch zijlings een fractie van meekreeg. Deels door wat de kinderen vertelden en af en toe werd ik bij de overdracht door mijn ex-man en zijn vrouw kort bijgepraat. En ondanks dat ik al 13 jaar niet meer bij de ouders van mijn ex-man over de vloer kwam en deze periode langer was dan de 11 jaren dat ik er wel kwam, merkte ik dat het veel meer met me deed dan ik ooit had durven denken. Enerzijds raakte het me omdat er zoiets aangrijpends in het leven van de kinderen gebeurde en ik aan de zijlijn stond. Anderzijds, en dat is wat me het meest verbaasde, merkte ik dat het me verdriet deed dat de moeder van mijn ex-man ziek was en zou gaan overlijden. Dit maakte dat ik terug ging in de tijd. Wat er leuk was geweest en wat er minder leuk was geweest. Welk verdriet ik haar had gedaan om van haar zoon te gaan scheiden. Ik zie de angst nog in haar ogen toen we het vertelden en ze vroeg: “En de kinderen dan?”. De vraag of ik haar niet te kort gedaan heb en de hoop dat ze ondanks de scheiding de oma heeft kunnen zijn die ze wilde. Schuldgevoel, verdriet, ik weet niet zo goed wat het was.
Ik schaamde me in eerst instantie, vond zelfs dat het niet kon. Hoe kon ik nu zo verdrietig zijn over iemand waar ik al 13 jaar niet meer over de vloer kwam? Iemand die ik sporadisch zag.
In het begin was het een verdriet dat ik voor mezelf hield. Ik vermande mezelf door me toe spreken: “Doe normaal Suus”. Ik vond dat ik het ten opzichte van Bart, mijn huidige partner niet kon maken, wat zou hij wel niet denken. Hoe langer het duurde hoe lastiger het werd. Tot een moment dat ik merkte dat er tegen vechten weinig zin had. Het was zoals het was. Mijn dochter zei een keer “Mam ik heb jou al meer zien huilen dan papa en opa. Ik zie wel dat ze verdriet hebben maar ze houden zich heel sterk”. En zelfs Bart zei “Lieverd, je hoeft je voor mij niet groot te houden. Ik zie toch wel dat het je raakt”.
De oma van onze kinderen
In de dagen voor haar overlijden sprak ik met mijn ex-man. Hij vertelde hoe het was en wat er ging gebeuren en terwijl hij stond te vertellen begon ik te huilen. Damn dat was niet wat ik wilde. Ik geneerde me en verontschuldigde mij. Waarop hij zei “Geen probleem, het is toch de oma van onze kinderen”. Ik schoot bijna vol, want hij sloeg de spijker op zijn kop. Ook al had ik met zijn moeder alleen contact bij bijzondere gelegenheden, de verbinding blijft. Zonder haar was mijn ex-man er niet geweest en zonder mijn ex-man hadden we nooit zulke fijne kinderen gehad.
De oma van onze kinderen – tijdens ons huwelijk, na onze scheiding, in leven en na de dood – de verbinding blijft!
Het ga je goed????
