Samen zitten ze tegenover mij. Hij met zijn armen over elkaar. Zij zit met een tissue haar tranen van haar gezicht te vegen. Hij heeft haar zojuist laten weten zo weinig mogelijk van de zorg voor de kinderen op zich te willen nemen en dat hij de overwaarde van de woning uitgekeerd wenst te krijgen. Dat was het moment dat ze brak. De droom dat ze samen oud zouden worden en samen voor de kinderen zouden zorgen is al bij de scheidingmelding in duigen gevallen. Alle hoop dat ze samen met de kinderen in de woning kan blijven wonen vervliegt. Met haar huidige inkomen krijgt ze het nooit voor elkaar om de lopende hypotheek én het uitkoop bedrag te financieren. De emoties worden haar te veel, waarna er een stortvloed aan woorden volgt:

• Het is niet eerlijk
• Je laat me stikken
• Het is niet netjes
• Je zet me met de kinderen op straat
• Zonder die overwaarde kun je ook een nieuwe woning kopen
• Voor het bedrag dat we nu betalen krijg ik nooit meer een nieuwe woning
• Ik kan alleen maar een bouwval kopen
• Huren zal wel helemaal niet lukken
• Waarom kijkt de bank daar niet naar?
• De bank loopt toch geen risico met een huis met zoveel overwaarde

Ik laat haar even haar gang gaan en op het moment dat ze de eerste keer naar adem hapt, onderbreek ik haar. Hoewel ik begrip kan tonen voor de emotionele kant van het verhaal. Weet ik ook dat het haar niet verder brengt als ze het emotionele en het praktische door elkaar gaat halen.

Stap voor stap doorloop ik, met aandacht voor de emoties, de regels met hen op financieel vlak, juridisch vlak, fiscaal vlak en hoe dit praktisch in elkaar zit. De gevolgen van keuzes uit het verleden komen pijnlijk op tafel. Ooit hebben ze er samen voor gekozen om een huis op 2 salarissen te kopen, ooit hebben ze er samen voor gekozen dat de een parttime en de ander fulltime werkt, ooit hebben ze er samen voor gekozen dat de een voor de kinderen zorgt en de ander het merendeel van het geld binnenbrengt.

Dat het plaatje zoals het er ligt onzekerheid met zich meebrengt is begrijpelijk. Dat het hier en daar voor onbegrip zorgt ook. Echter, ik kan er niet helemaal in meegaan dat er naar de ander gewezen wordt, omdat hij verantwoordelijk zou zijn en als boosdoener wordt gezien.

Zij was erbij toen de keuzes gemaakt werden. Zij heeft er een stem in gehad. Dat de gevolgen nu niet uitpakken zoals ze zou willen is oprecht vervelend. Het is echter ieders verantwoordelijkheid om daar een weg in te vinden. Geloof me, blijven wijzen met de vinger naar de ander is niet de weg. Je eigen verantwoordelijkheid nemen, de weg er doorheen in plaats van hem te ontwijken. Zelfleiderschap: daar draait het om. En daar zie ik het in nog veel te veel gevallen volledig misgaan. Iets wat mij met tijd en wijle enorm raakt, omdat ik het zo graag anders zie. De een neemt de handreikingen aan en de ander lapt ze aan de laars. Met alle gevolgen van dien…