Recentelijk bezocht ik met collega-ondernemers een escape room. Een cadeautje van onze businesscoach Veronique Prins.

Op zoek naar sleutels, codes krakend, kruipend door smalle doorgangen, in kelders en spiegelruimtes. Alles om binnen de tijd de uitgang te bereiken.

Samenwerken

In de eerste kamer werkten we goed samen. Snel vonden we wat we moesten vinden om door een gat in de muur af te dalen naar de kelder. Hier kregen we moeilijkere opdrachten. In het begin werkten we nog samen, maar al gauw gingen we meer onze eigen weg, alleen of met zijn tweeën. Alle losse handelingen samen zorgden ervoor dat we uiteindelijk de volgende doorgang vonden.

Leiders, volgers en afhakers

Door een ton kwamen we in een warme ruimte helemaal voorzien van spiegels. Spullen hoefden we niet meer te zoeken, hier draaide het om codes kraken. De een vond het super gaaf, een ander begon het al minder leuk te vinden. De rol van de leiders, volgers en zelfs afhakers werd steeds duidelijker. In het begin probeerde ik de afhakers nog te motiveren maar toen dat niet bleek te helpen richtte ik me op degenen die wel nog meededen. 

We zagen per slot van rekening waar we eruit moesten. Het enige dat we nog moesten was die ene code kraken! We probeerden dit, we probeerden dat en de tijd tikte door. Hoe stiller de rest werd hoe harder ik en een collega-ondernemer gingen werken. Het zal toch niet gebeuren dat we de eindstreep niet halen … En toen ineens zag ik het!

Al jubelend verlieten we de escape room. “Yoohoo, we did it!” Totdat iemand zei “Susan, jij hebt ervoor gezorgd dat we eruit gekomen zijn!” Ik??? Nee joh, wij allemaal!

De laatste code kraken

Ja, ik heb misschien de laatste code gekraakt maar die laatste code hadden we niet bereikt als we van tevoren niet met zijn allen de opdrachten hadden opgelost. Lief dat je het zegt, maar dit zijn echt te veel credits.

Ik dacht “dit is een onderwerp voor een blog”. Ik zag meteen overeenkomsten met een relatie en een scheiding. In het begin werk je hard voor elkaar en samen met elkaar. Tot de eerste tegenslagen komen. De ene overwin je, een andere zet je een stap verder van elkaar. Soms bewust, soms onbewust. Tot het moment dat het een stap te ver is. 

Genadeklap

Vaak wordt degene die de “genadeklap” geeft gezien als de schuldige, de dader. Zeker als er een ander in het spel is. Uitspraken als “jij hebt ons leven kapot gemaakt” of “dat ben je zelf schuld, had je maar niet verliefd moeten worden” hoor ik in mijn praktijk nog geregeld. Maar ligt “de schuld” wel bij die persoon alleen? Verdient deze persoon alle negatieve credits? Ik ben van mening van niet. 

Ik ben geen voorstander van vreemdgaan en deze manier verdient zeker geen schoonheidsprijs. Ik ben wel van mening dat je samen de verantwoordelijkheid draagt voor het slagen van jullie relatie. Iemand wordt niet verliefd of gaat vreemd als jullie relatie goed is. Wat heb jij gedaan om de relatie te laten slagen? Hebben jullie naar elkaar geluisterd, heb je echt gehoord wat de ander nodig had of deed ieder zijn/haar eigen ding?

Confronterend

Het kan best confronterend zijn als je erachter komt dat je hier en daar ook een steek hebt laten vallen. Het lijkt makkelijk om met de vinger naar de ander te wijzen, het brengt je echter niet verder. Je eigen verantwoordelijkheid pakken wel. Voor een goed ouderschap na een scheiding is dat wat mij betreft cruciaal. Je eigen verantwoordelijkheid pakken maakt dat je milder wordt naar je ex-partner en hierdoor makkelijker samen ouders kunt zijn. Je gunt elkaar het ouderschap ondanks dat het partnerschap niet zo fijn is geëindigd. Iets wat voor jullie kinderen het aller-, allerbelangrijkste is, hoeveel pijn en verdriet je ook hebt van “de laatste code” van je ex-partner.

Ik ben benieuwd wat dit bericht met je doet? Deel je mijn mening of heb ik je tegen me in het harnas gejaagd? Ik hoor het graag. Wil je het me laten weten via een reactie onder dit bericht?