Woensdagmiddag 13.00 uur zie ik ze langs mijn raam rennen; Niek, Pien en hun moeder. Ze komen uit school en hebben hun best moeten doen om op tijd bij mij te zijn. Ze hebben in de auto al een boterham gegeten. Met pijn en moeite, want vandaag is een spannende dag. Ze hebben een gesprek met mij, Susan Stijnen Scheidingsspecialist en Mediator. “De mevrouw die papa en mama helpt bij het regelen van de scheiding”. Een beetje onwennig staan ze voor de deur van mijn kantoor. Niek heeft als eerste een gesprek met mij. Pien en mama wachten op de gang. Op de tafel liggen teken- en knutselspullen een flesjes ranja en snoepjes.

Niek

Als Niek de tekenspullen ziet is hij blij. “Tekenen vind ik zooooo leuk” zegt hij. Het ijs is gebroken. Ik leg uit wie ik ben en wat de reden is dat ik een gesprek met hem en Pien wil. “Dat hebben papa en mama ook al uitgelegd” weet Niek me te vertellen. Hij zoekt een vierkant blaadje uit waarop hij wilt tekenen. Groen vindt hij het mooist. Ik vraag hem naar het moment dat papa en mama vertelden dat ze gaan scheiden, waar ze waren, hoe hij reageerde en hoe hij zich voelde. Hij tekent een gebroken hart en geeft dit het cijfer 6,6. Hij had het wel een beetje verwacht, maar toch was het echt niet leuk om te horen. En hij had ook hard moeten huilen.

Maar, zegt hij opgelucht, zo voelt hij zich nu niet meer. Hij is er al een beetje aan gewend, nu heeft hij een hart met een barst wat staat voor een 8,2. Papa en mama hebben beloofd dat ze vrienden blijven en er altijd voor Niek en Pien zullen zijn. Daardoor is hij ervan overtuigd dat hij zich ooit weer voelt zoals vóór het moment dat papa en mama vertelden dat ze gaan scheiden. Als het zover is, is zijn hart weer geheeld en dan voelt hij zich weer een 10,10.

Ik ben geraakt. Het feit dat zijn ouders hun intenties gedeeld hebben maakt het niet makkelijker maar geeft wel veel vertrouwen in de gewijzigde toekomst. Het uitspreken van die intentie is de eerste stap en in mijn ogen de meest belangrijke stap om het ook waar te maken. We praten nog verder en onder het vertellen knutselt Niek rustig door; het wordt een prachtig poppetje. Dat neemt hij mee naar huis als herinnering aan ons gesprek, samen met de wetenschap dat hij mij altijd mag bellen als hij vragen heeft. Ik maak nog snel een foto van zijn prachtige knutselwerk. We lopen naar Pien en mama – “Het was echt leuk en Susan is helemaal niet eng” zegt hij.  Het is de beurt aan Pien.

Pien

Pien loopt al giechelend met me mee over de gang. Ik maak haar een compliment over haar mooie kleren. Nu ze weet dat ik niet eng ben, dat er ranja is en dat ze kan tekenen is ze al minder gespannen. Pien is wat ouder dan Niek en heeft al meerdere vriendinnetjes waarvan de ouders gescheiden zijn. Bij eentje gaat het niet helemaal niet goed, bij de ander gaat het wel goed. Zo gaan papa en mama dat ook doen zegt ze vastbesloten.

Pien weet al iets beter wat ik graag horen wil. Dus vraag ik door. Ik begrijp dat ze wel al eens een ruzie heeft meegekregen en vraag haar of ze tegen papa en mama gezegd heeft dat ze dat niet zo leuk vind. “Dat doe ik later wel, als ze niet meer zoveel aan hun hoofd hebben” is haar antwoord. Ik vertel haar dat zij niet verantwoordelijk is voor papa en mama, dat zij goed voor zichzelf kunnen zorgen en dat ze zeker niet hoeft te wachten tot later. Dat ze best mag zeggen als er iets is wat ze niet zo leuk vind. Pien knikt en tekent ondertussen een hartje.

Vervolgens tekent ze daar een meisje bij en tot slot een jongen. Ik vraag wat dit betekent. Ze geeft aan dat ze, ondanks de scheiding van papa en mama, nog altijd in de liefde gelooft. Weer ben ik geraakt en trots op de ouders van Pien en Niek. Ondanks de vervelende situatie waarin ze zitten heb ik er alle geloof in dat met het beëindigen van hun partnerschap hun gezamenlijk ouderschap niet in het gedrang komt. Ze zullen best tegen lastige situaties aan gaan lopen, maar hun ECHTE intentie zal ervoor zorgen dat dit geen invloed heeft op de kinderen. Want Niek en Pien blijven 50% mama en 50% papa!

En ik, ik voel me vereerd dat ik hen een stuk hierin heb mogen begeleiden. Dit is de reden waarom ik nog dagelijks geniet van mijn vak!

(Vanwege privacy zijn de namen gewijzigd)

Hoe sta jij tegenover en kindgesprek?

Vind jij dat ieder kind dit nodig heeft of heb je een andere mening? Laat het me weten via een reactie onder dit bericht.