“Weet je Susan, het allerergste vind ik dat ik hem moet loslaten. Dat door mijn besluit bepaalde dingen niet meer kunnen. Dat ik ze met mijn hoofd wel kan begrijpen, maar dat ze in mijn lijf van alles losmaken.” De tranen lopen over haar wangen. Ik begrijp precies wat ze ervaart. Ooit was ik precies waar zij nu is.

Ik ben op een doopfeest van het zoontje van gemeenschappelijke vrienden, een klein jaar daarvoor zijn mijn ex-man en ik op mijn initiatief gescheiden. Het contact tussen mijn ex-man en mij is goed, we eten op wisselmomenten samen, overleggen over van alles en nog wat en vertellen elkaar tot op zekere hoogte hoe het gaat. Samen op dat feest zijn is dus helemaal geen issue, althans…

Na dat feest veranderde heel veel. Ik kon er niet de vinger op leggen, maar ik voelde dat er iets aan de hand was. Mijn ex-man deed een beetje vreemd en een andere vrouwelijke gast hield angstvallig afstand. Ik ken haar, ze kwam wel eens koffie drinken en in haar zoektocht naar een man had ik wel al eens benoemd dat “die van mij” best goed bij haar zou passen. Sterker nog, ze stond op mijn lijstje als potentiële opvolgers.

“Ik weet niet wat er aan de hand is, maar die twee doen echt vreemd”, zeg ik tegen mijn vriendin. “Het zou me niets verbazen als daar iets aan de hand is”. “Nee joh, jij bent gek” zegt Katja. Een paar dagen belt mijn ex-man dat hij een nieuwe vriendin heeft. Nog voor hij haar naam noemt spreek ik hem al uit.

Het feit dat hij met haar is vind ik niet eens zo erg, ik had me eerlijk gezegd geen betere kunnen wensen. Het feit dat vanaf die dag het contact tussen mij en mijn ex-man en zelfs haar nooit meer is geweest zoals hij was raakte me eens te meer.

Daar waar we eerst nog samen aten, samen de verjaardagen van de kinderen vierden, dingen met elkaar deelden, stopte dat vrijwel direct.
Ik had nooit gedacht dat dat zoveel emoties met zich mee zou brengen.
Bang – wat als ze liever bij papa zouden zijn?
Onzeker – wat als de kids de nieuwe vriendin leuker zouden vinden dan mij? Wat als ik ze niet genoeg kan bieden?
Jaloers – waarom deed hij met haar wel die dingen die hij met mij nooit had gedaan?
Verdrietig – waarom deed hij alsof ik niet meer bestond?
Boos – dat ik zomaar buiten spel werd gezet
Eenzaam – door een omgeving die niet wist hoe ze met de situatie om moesten gaan en naar mijn idee mij liet vallen.
Ik vergeet er vast nog meer.

Eerlijk is eerlijk, in die tijd en de jaren erna heb ik best wel al eens lelijke dingen gedacht.
Het hielp echter niet en het droeg al helemaal niet bij aan de belofte die wij de kinderen gedaan hadden dat papa en mama er altijd samen voor ze zouden zijn.
Juist dit laatste heeft mij op de moeilijke momenten geholpen. “Suus je hebt de kids iets beloofd, raap jezelf bij elkaar en zorg dat je het regelt”, sprak ik mezelf dan toe. In het begin deed ik dat op wilskracht, met de jaren leerde ik mezelf beter kennen en vond ik een weg die voor mij werkte, rust gaf en ervoor zorgde dat het contact beter werd.

Nu jaren later weet ik waar al die emoties vandaan kwamen. Gesprekken met coaches, mijn opleiding tot Scheidingsspecialist, dit alles heeft bijgedragen in hetgeen waar ik nu ben.
Door de jaren heb ik vele inzichten gekregen en heb ik mijzelf onbewust stappen eigen gemaakt die ervoor gezorgd hebben dat ik mijn emoties herken, weet waar ze vandaan komen en hoe ik ermee om kan gaan zodat ik er geen last van heb (en daarmee mijn ex-man en kinderen ook niet????). Ik weet hoe ik met mijn ex kan communiceren en uit het conflict met hem kan blijven.
En sinds ik dat door heb, gaat het beter dan ooit. Niet omdat mijn ex-man veranderd is, maar omdat IK veranderd ben!

Als ik dat kan, kun jij dat ook!