Zelfverzekerd komt ze mijn kantoor binnen. Niet omdat ze dat zo graag wil. Ze heeft geen keuze, het is haar min of meer opgelegd, althans zo ervaart ze het. Als haar ouders niet hadden besloten om te gaan scheiden hadden we nooit kennis gemaakt.

Ik vertel haar wie ik ben, wat ik doe en wat de reden is dat ik graag een gesprek met haar wil. Eigenlijk vind ze een gesprek met mij niet nodig, ze heeft genoeg vrienden en vriendinnen om haar heen waar ze haar ei bij kwijt kan. Ondanks dat het nog maar kort geleden is dat ze te horen heeft gekregen dat haar ouders gaan scheiden, geeft ze aan dat het goed met haar gaat. 

Ze had wel in de gaten dat het al een tijdje niet zo lekker liep tussen haar ouders. Het kwam niet helemaal als donderslag bij heldere hemel, toch vind ze het jammer dat ze uit elkaar gaan.

Ik vraag haar wat ze het lastigste aan de scheiding vindt en wat ze graag zou willen. Op dat moment breekt de goedgebekte puber. Stiekem is ze toch heel verdrietig en moet ze huilen om het feit dat haar ouders nooit meer samen zullen zijn. Dat ze nooit meer een gezin zullen zijn. De leuke vakanties, de avontuurlijke uitstapjes, het gezinsdiner met kerst, de feestjes in de tuin. Het zal er niet meer zijn. Althans niet zoals het geweest is. Ze wil graag een goed contact met zowel haar vader als haar moeder. Tussen de regels door vertelt ze dat haar moeder haar uithoort en dat ze zich onbewust ook wel een beetje wegcijfert omdat haar zusje meer zorg nodig heeft dan zij. “Andere dingen zijn nu belangrijker, ik kom later wel weer, ik handel het wel, ik geef mijn grenzen wel aan.” is letterlijk wat ze zegt.

Mijn hart breekt

Mijn hart breekt, hoe wijs en verstandig het ook klinkt dit is toch niet hoe het hoort. Zij hoort niet voor haar moeder te zorgen, zij hoeft niet haar grenzen aan te geven en zij is net zo belangrijk als haar zusje.  Dit is ook wat ik haar meegeef.

Lieverd, het feit dat jouw ouders gaan scheiden is iets tussen hen, zij moeten dit samen goed regelen en er ondanks hun verdriet en pijn voor jou en je zusje zijn en niet andersom. Ze knikt dat ze het begrijpt, ik kan alleen maar hopen dat ze er ook daadwerkelijk iets mee gaat doen. 

Ze bedankt me voor het fijne gesprek, dat ze even haar tranen heeft mogen laten rollen. Ze is blij dat ze gekomen is en heeft er zeker iets van opgestoken. Snel veegt ze haar tranen weg vraagt of haar make-up niet uitgelopen is, of het te zien is dat ze gehuild heeft. Net zo zelfverzekerd als ze mijn kantoor binnenliep, loopt ze hem ook weer uit. Schijn bedriegt, want van binnen bloedt haar hart, is ze gewoon een meisje die onbezorgd van haar puberteit wilt genieten en geen zin heeft belast te worden met de sh*t van haar ouders.

En ik, ik blijf vertwijfeld achter in de wetenschap dat ik, hoe graag ik het ook zou willen, op dit moment niet meer voor haar kan betekenen. 

Weet dat jouw kind ook rouwt en afscheid moet nemen van hetgeen ooit was. Hoe volwassen ze ook al lijken en hoe stoer ze soms ook doen, weet dat er meer in die koppies rond gaat dan je je kunt bedenken. Door je eigen emoties zie je het misschien niet. Jouw kind heeft jullie nodig.

En dan besef ik me dat ik de kinderen ook wel al eens vragen heb gesteld.  Het leek uit interesse, maar was dat ook altijd zo? Als ik eerlijk ben was het vaak ook uit nieuwsgierigheid en een beetje controle over de tijd dat de kinderen bij mijn ex-man waren. Controle of het daar niet leuker is, controle of het daar wel zo gaat als ik zou willen. Als de vragen naar tevredenheid werden beantwoord merkte ik dat ik rust voelde, maar weken ze af kon het ook voor onrust zorgen. Onrust die ik onbewust weer uitstraalde. Dus nam ik me voor het niet meer te doen. Uiteindelijk het beste voor de kinderen, voor mij en daardoor ook voor het contact tussen mij en mijn ex-partner.