Het speelde al een aantal dagen. Bart en ik zeiden niet veel tegen elkaar, eigenlijk alleen het hoognodige. Je kent dat misschien wel. Hoe laat ben je thuis? Zijn de kinderen thuis? Wat eten we vandaag? Ga jij of ik het halen? Voor de buitenwereld lijkt het allemaal goed te gaan echter onderhuids speelt er van alles. De toon, de blikken, de korte reacties, de poging om zo normaal  mogelijk over te komen, het feit dat het niet lukt en je niet eens weet waarom dat dat zo is. 

Geen flauw idee! 

Vaak een opeenstapeling van klein dingen. De veranderde situatie, dingen die op het werk niet zo lopen als gepland, meer mensen in huis, bij thuiskomst vindt de een het redelijk netjes en de ander een teringzooi, de een wil even rustig zitten terwijl de ander meteen aan de slag wil met huishoudelijke klusjes. Je kunt je ei niet kwijt omdat er altijd wel een van de kinderen aanwezig is. Kleine dingen die er samen voor zorgen dat je beiden een tikkende tijdbom wordt en het wachten is op het moment dat hij barst. Barst om iets dat ik nu niet eens meer weet. De eerste Corona ruzie is een feit.

En hoewel ik al veel boeken heb gelezen, veel cursussen heb gevolgd over communicatie blijk ik dan ook maar een mens te zijn en komt er een moment dat ik de regels even loslaat en juist dat doe wat ik me voorgenomen had niet te doen. Wetende dat dit averechts werkt. Tja bij ons is het ook niet altijd rozengeur en maneschijn.

Daar waar ik eerst nog met de vinger wijs naar Bart komt enig moment het besef dat er ook een aantal vingers naar mij wijzen. Niet hij of ik zijn de oorzaak van deze ruzie, nee dat zijn wij samen! En ik bedenk wat IK kan doen om het weer goed te maken.

Met dat besef komen we weer dichter tot elkaar

En toen hoorde ik het nieuws op de radio waarin gezegd werd dat er door het Coronavirus meer scheidingen worden verwacht.

Een paar dagen ervoor had ik Bart nog aan de schandpaal genageld en ondanks dat we het al lang een breed weer bijgelegd hadden en ik niet voornemens ben om bij hem weg te gaan, kon ik me er wel iets bij voorstellen. Sterker nog een aantal weken geleden heb ik al de uitspraak gedaan dat het binnen een relatie door deze tijd twee kanten op kan gaan. Stellen die weer dichter naar elkaar toe groeien doordat ze in deze periode meer bij en met elkaar zijn. Andere stellen die nu juist verder van elkaar verwijderd raken, omdat het meer samen zijn de problemen bloot legt.

Wat ga je doen als je niet meer in staat bent om het bij te leggen of erger nog dat je het niet meer bij wilt leggen? Wat als je eigenlijk al heel lang weet dat je niet meer verder wil met je partner? Dat je dit al een tijdje weet, maar zo vaak van huis was dat je er minder mee bezig was? Wat als je nu met de harde werkelijkheid wordt geconfronteerd?

Ga je wachten tot deze tijd voorbij is en jullie elkaar helemaal niet meer kunnen luchten of zien en de mogelijkheid bestaat dat je in een gevecht belandt of ga je ondanks de extra onzekerheid door het Coronavirus samen aan de slag om samen tot afspraken te komen en uiteindelijk een succes van je scheiding te maken.

Veel mensen leven in angst, niet wetende wat er na de crisis gaat gebeuren. Dit maakt misschien wel dat je ondanks dat je weet dat de koek op is bij elkaar blijft. Nu jullie zoveel op elkaars lip zitten kan dit de situatie verergeren. Iets wat je mogelijk niet wilt. Besef dat dit er ook voor kan zorgen dat het voornemen het goed te regelen in het gedrang komt.

Zoals ik al vaker heb gezegd. Je hebt altijd een keuze, maak de beste keus.

Ik koos ervoor om het weer bij te leggen met Bartje, die daardoor van een brombeer in een knuffelbeer veranderde ❤

En hey ook al begeleid ik stellen bij een scheiding, ik ben er altijd voorstander van dat je daar waar mogelijk bij elkaar blijft en aan je relatie werkt.

Is dit echter niet meer mogelijk, gun ik je wel dat jullie het samen goed regelen voor jezelf, voor je ex-partner maar vooral voor jullie kinderen!