De kogel is door de kerk, de scheiding wordt een feit. Steeds meer mensen zijn ervan op de hoogte. De intieme kring hebben we zelf op de hoogte gebracht, het roddelcircuit doet de rest. Dat gaat nogal snel als je in een dorp woont en zeker als je veel in het verenigingsleven te vinden bent. Iedereen kent iedereen en als er iets aan de hand is gaat dat als een lopend vuurtje rond. Uiteraard had ik dat al vaker mee gemaakt, nu was het onze beurt.

“Heb je het al gehoord? – Nee echt? – Hoe kan dat nou? – Zo’n leuk stel? – Nooit iets van gemerkt – Toch zielig voor die kinderen! – Zo jong nog – Ja zij had een ander! – Dat meen je niet?”

Het begin van de meest wilde verhalen en iedereen die het voor waar aannam. Geen mens die vroeg wat er nu precies gebeurt was, geen mens die geïnteresseerd was in het echte verhaal. Ja ik was verliefd op iemand anders, dat is niet goed te praten en had zeker chiquer gekund. Dat daar iets aan vooraf was gegaan, daar bleek niemand rekening mee te houden. Dader en slachtoffer zijn bekend, zaak afgedaan. Lekker wijzen met de vinger naar de dader en het slachtoffer troosten. Makkelijk toch en hoe fijn is het dat je even niet met je eigen sores bezig hoeft te zijn, dat je dan even niet voor je eigen voordeur hoeft te vegen.

Met regelmaat liep ik door het dorp en merkte dat mensen, die ik wekelijks bij de voetbal tegen kwam, niet wisten of ze me nu wel of geen gedag zouden zeggen of sterker nog me volledig ontweken. Mensen die ik naar mijn weten nooit iets had misdaan, die zich verbonden hadden aan kamp slachtoffer. Zo voelde ik dat althans.

Ik was natuurlijk de bitch, degene die haar man verlaten had en dat terwijl de kinderen nog zo jong waren. Dat kon je toch niet maken? Dat we samen al een en ander geprobeerd hadden, dat we samen een weg gezocht hadden, dat we samen afspraken gemaakt hadden en dat dat helaas niet genoeg bleek te zijn kwam niet aan de orde. Waar twee mensen uit elkaar gaan hebben in de meeste gevallen ook twee man het niet voor elkaar gekregen de relatie te laten slagen. En of je nu dader of slachtoffer bent, als je daar überhaupt zo naar kunt kijken, beiden hebben heel veel verdriet om het niet slagen van en de gevolgen daarvan.

In die lastige periode zit je niet te wachten op een buitenwereld die zich bewust of onbewust gaat mengen in hetgeen er speelt. Je weet niet hoe het gegaan is, wat er zich achter de voordeur heeft afgespeeld. In plaats van te oordelen kun je misschien je medeleven tonen. Scheiden brengt in de kleine kring al veel emoties met zich mee. Laat de grotere kring zich er dan alsjeblieft niet mee bemoeien.

In het begin had ik de neiging om mezelf te verdedigen, er tegen in te gaan. Tot ik op een gegeven moment kon zien dat het niet mijn tekortkoming was maar die van de ander. Ik wist hoe het gegaan was en wat de rest ervan vond moest me niet boeien. Dat is wat ik wilde en dat probeerde ik uit te stralen. In het begin ging ik van binnen nog kapot, met de tijd kreeg ik het steeds beter onder de knie. Bizar toch dat een buitenwereld je zo kan raken terwijl het voor mijn ex-man en mij goed was hoe het gelopen is.

Hoe is dat bij jou gegaan? Wil je het hieronder met me delen?