Zondagochtend 5.22 uur, mijn telefoon gaat, op het scherm verschijnt de naam van de vrouw van mijn ex-man, slaapdronken neem ik op, ik hoef niet te schrikken maar mijn zoon is na een avond stappen met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Uit bed, aankleden, in de auto, onderweg slaan mijn gedachten even op hol, rustig blijven Susan, niet op de zaken vooruit lopen! Tien minuten later arriveer ik bij het ziekenhuis, de portier brengt mij naar kamer 6, alwaar ik mijn zoon en zijn vader, mijn ex-man tref. Ik word bijgepraat over de gebeurtenissen tot dan toe, tot op een gegeven moment de verpleegster komt die onze zoon naar de afdeling gaat brengen. Samen lopen we zij en zij achter het ziekenhuisbed aan waarin onze zoon ligt. Vol ongeloof dat blijkbaar ook ons kind slachtoffer kan worden van zinloos geweld. Gelukkig kan hij het navertellen. Als we met zijn allen in de lift staan begint onze zoon te huilen en zegt “ik ben zo blij dat jullie er zijn”. Steek, slik, traan – vanzelfsprekend lieverd is wat we beiden zeggen en sterker nog ook menen. We hoeven er niet over na te denken en worden een machine die gaat lopen, mijn ex-man en ik en onze partners. Wie is er wanneer en waar, wie regelt dit en wie regelt dat. Alles omdat we het allerbeste voor hebben met onze zoon!
Tegelijkertijd moet ik denken aan al die gescheiden ouders die niet goed met elkaar door een deur kunnen en de kinderen die daar de dupe van worden. Hoe zou het bij hen gaan als zij in een situatie als wij belanden. Ik word er even nog triester van dan dat ik al ben. Gedachten snel aan de kant, want daar heeft onze zoon nu niks aan.
Dit opschrijven doe ik niet om medeleven te krijgen, geloof me die krijgen we van onverwachte hoek in overvloed. Ik doe dit omdat ik hoop minimaal 1 vechtende gescheiden ouder te bereiken, zijn of haar ogen te open, waardoor de wrok aan de kant gezet kan worden en er maar in het belang van één iemand gedacht gaat worden, namelijk jullie kind! Je denkt dat het jou niet overkomt tot het een feit is. Dus ook jou, als vechtende gescheiden ouder en wat doe je dan? Lieve gescheiden ouders vergeet nooit, daar waar partnerschap eindigt gaat ouderschap altijd door. In mooie en minder mooie tijden. Deel je kind samen en maak het geen bezit van één.
Het is nog afwachten hoe het nu verder gaat met onze zoon. Onduidelijk is nog of hij er blijvende schade aan over zal houden. De tijd zal het leren. Voor dit moment ben ik alleen maar heel dankbaar dat wij er door dik en dun ten alle tijden SAMEN voor onze zoon zijn.
Heb je vragen naar aanleiding van bovenstaande? Heb ik je wakker geschud? Wil je jouw verhaal met mij delen?
Laat het me weten via een bericht hieronder.
