Een jaar nadat we een relatie kregen, gaat het voor de eerste keer mis. Een feestje, alcohol en een te lang gesprek met iemand anders maakt dat ik een totaal andere kant van mijn partner te zien krijg. De zachtaardige en liefdevolle knuffelbeer verandert in een horrorclown (het was carnaval). Het begin van iets waarvan ik nooit gedacht had dat het mij zou overkomen. Of dat ik het mij zou laten gebeuren. 

Vanaf dat moment gaat het vaker mis. Al snel had ik het patroon door. Ik wist precies na hoeveel bier en bij welke trekjes het omslagpunt kwam. “Hij wilde het niet” en “hij was geen slecht mens”, vertelde hij huilend na iedere keer dat het weer mis ging. Ik geloofde het en ging op zoek naar manieren dat het niet meer zou gebeuren. Ik zou naar huis gaan als ik merkte dat het kookpunt bijna werd bereikt. Ik zou geen gesprek met hem hebben als hij te veel gedronken had. Ik zou slapen (of doen alsof) als hij thuis kwam. Alles zodat hij die grens niet passeerde. Ik veranderde van een Suus die voorop in de polonaise liep in een Suus die geen druppel alcohol meer dronk op een feestje. Ik veranderde zelfs naar een Suus die een hekel kreeg aan feestjes.

Van kwaad tot erger
In het begin praatte ik het nog goed en waren er altijd omstandigheden waardoor ik kon begrijpen dat het gebeurde. Ik dacht: als het bij twee keer per jaar blijft, dan heb ik daar vrede mee. Tot het moment dat het steeds heftiger werd. Het bleef niet meer bij schuimbekkend schelden, lelijke woorden, deuren gooien en mij uit bed trekken. Dat hij met een salontafel boven zijn hoofd voor mij stond en de messen door de keuken vlogen. Het toppunt was bereikt en ik besloot na bijna 7 jaar te vertrekken. Een lastig besluit, want tussen de buien door hield ik van deze man. De buien die een fractie van de tijd in beslag namen. Echter, op een gegeven moment voor bijna 90% op mij en onze relatie drukte. Iedere keer stond ik onder spanning. Ik vroeg mij steeds af of deze keer dé keer zou zijn dat het mis ging.

Trauma
We gingen uit elkaar en maakten afspraken. We hadden het voornemen om contact te blijven houden. Dit ging in het begin prima. Tot het moment van het trauma. Door mijn therapeut besefte ik achteraf pas dat ik een trauma had opgelopen. Het trauma overmeesterde mij en veranderde mij in een persoon die ik helemaal niet wilde zijn. Ik stond scheldend bij hem voor de deur. Ik gunde hem het slechtste en ik wilde dat hij aan de schandpaal werd genageld. Hij moest branden in de hel. Hem zien maakte zoveel in mij los dat ik hem uiteindelijk heb medegedeeld dat ik niet meer samen voor onze hond wilde zorgen. Hij mocht kiezen bij wie de hond verbleef. Mij maakte het allemaal niet meer uit.

Ik heb de hond nooit meer naar hem toe gebracht, hij voldeed namelijk niet aan de voorwaarden. Verder kreeg ik ook geen reactie meer van hem. Ik schaamde mij, omdat ik niet in staat was om hetgeen dat ik mijn klanten leer, zelf uit te voeren. Althans, niet zonder hulp. Ik ging in traumatherapie toen ik besefte dat ik het niet meer alleen kon. Ook ging ik kijken waar mijn verantwoordelijkheid lag. De EMDR gaf mij al heel snel een enorme lichamelijke rust. Het kijken naar mijn verantwoordelijkheid was confronterend.

Leider over mijn leven
Na die eerste keer had ik hem eruit moeten zetten en hem nooit meer binnen moeten laten. Echter, mijn wens om met iemand samen te zijn en de angst om alleen te zijn waren ontzettend groot. Ik was daardoor bereid om mijn grens stapje bij beetje te verleggen. Dit gebeurde zo vaak dat ik uiteindelijk mezelf verloor en het trauma steeds dieper in mij verankert werd. Ik heb de keuze gemaakt en daar neem ik mijn verantwoordelijkheid voor. Confronterend én een kans. De kans om onafhankelijk van de ander te worden: ik word weer leider over MIJN leven.

Ben ik het ermee eens wat er gebeurd is? Zeker niet. Ik keur niet goed wat er gebeurd is. Ik aanvaard het wel. Uiteindelijk ben ik weer leider over mijn eigen leven geworden. Ik wijs niet meer naar mijn ex-partner. Ik neem zelf de verantwoordelijkheid over wat er in mijn leven gebeurt en ik blijf niet meer in het verleden hangen. Het is niet in woorden uit te drukken hoe bevrijdend dit voelt.

Wat is jouw verantwoordelijkheid? Wil jij niet meer lijden, maar een leider worden? Ik help je hier graag bij!

Aanvaarding
Ik vraag je niet om goed te keuren wat je hebt meegemaakt of wat er is gebeurd. Ik vraag je om het te aanvaarden. Het is gebeurd. Dat kun je niet meer veranderen, maar de manier hoe je ermee omgaat wel. Met terugwerkende kracht zie ik het zelfs als een cadeau. Als ik dit niet had meegemaakt, was ik niet de persoon geworden die ik nu ben. Verder had ik nooit de lessen geleerd die ik nu heb geleerd en had ik niet mogen voelen wat een deel van mijn klanten ook voelt. Na mijn twee scheidingen ken ik inmiddels de beide kanten. De kant van hoe je het “goed” doet en de kant hoe je het “slecht” doet. Beide kanten brengen emoties met zich mee. Beide op een andere manier en bij beide is er maar één iemand die er iets mee kan: jij!

Kom in actie
Wil jij weer grip op je leven? ‘In actie’ komen is dan onvermijdelijk. Om je hierbij te helpen, heb ik een online programma ontwikkeld: Creëer een succesvolle scheiding in 6 weken.

Het enige wat je hoeft te doen, is je verantwoordelijkheid nemen en te besluiten dat je het anders wil!