Daar zat ik dan met een baby in mijn armen. Dat was al weer een hele tijd geleden. Een lief, klein, schattig meisje die een paar weken geleden het levenslicht mocht zien. Een meisje met alles erop en eraan, de vingers van haar moeder en de ogen van haar vader. Tegenover mij zat haar moeder, die me met stralende ogen vertelde hoe het allemaal gegaan was en ging. Hoe ze samen een weg aan het vinden waren om de optimale zorg voor dit kleine wonder te bieden. De ene keer vader het flesje de andere keer moeder het flesje, voor het wisselen van de luier, badderen, troosten en knuffelen hetzelfde ritueel. Vol liefde gunden ze elkaar die kleine momenten met hun dochter. Ze waren zo gelukkig met zijn allen.

Die zelfde dag sprak ik ook een vader en een moeder die uit elkaar zijn en samen afspraken over hun dochter willen maken. Afspraken die uiteindelijk opgenomen zullen worden in een ouderschapsplan. Een groter contrast kon er niet zijn. Wederom zag ik twee ouders die vol liefde over hun dochter spraken. Die zeiden dat ze allebei het beste voor hun dochter wilden, die echter in de uitvoering behoorlijke steken lieten vallen. Ouders die nog zo met elkaar in de partnerstrijd verwikkeld zitten, dat ze het niet voor elkaar krijgen om datgene te doen wat het beste is voor hun kind. Ouders die elkaar over een weer verwijten maken over partner gerelateerde zaken en daarmee niet samen ouders kunnen zijn.

Ik kan er oprecht verdrietig van worden als ik dat zie gebeuren. Het kan ook anders!
Ooit vond je jouw ex-partner zo leuk dat je er een kind mee wilde. Een kind, jullie kind, dat voor de helft uit jullie beiden bestaat. Jullie kind dat van jou en je ex-partner, de andere ouder, wil houden. Die jullie alleen maar vraagt dat jullie samen ouder zijn.

Stel je eens voor dat het ouderschap een brug is. Een brug waarvan jij en je ex-partner de vier pijlers zijn. Een brug waarop jullie kind op een veilige manier van jou naar je ex-partner kan gaan en andersom. Een brug waarop jullie kind kan en mag genieten van het uitzicht. Dit is echter niet mogelijk als een of meerdere pijlers van de brug niet stabiel zijn. Jullie kind zal er mogelijk voor kiezen om aan de stabiele kant te blijven. Zijn alle pijlers niet stabiel en trotseert jullie kind de brug zal het zeker niet van het uitzicht kunnen genieten en in het ergste geval in het ravijn storten. Je kunt je wel voorstellen dat het hier zeker niet ongeschonden uit zal komen, mogelijk zelfs helemaal niet.

Is dit wat jij wilt? Ik moet er niet aan denken, de gedachte alleen al bezorgt me buikpijn.

Als je een beetje op me lijkt heb jij dit ook en wil je er alles aan doen om die stabiliteit te bieden. Je doet ook echt je best. Je weet alleen niet meer hoe of wat! Je hebt het idee dat je al alles gedaan hebt en niets helpt. Onbewust wijs je met de vinger naar je ex-partner, waardoor je stiekem je eigen blinde vlekken niet ziet. En juist daar zit de opening. De opening naar stabiliteit voor jezelf, voor je ex-partner en daarmee ook voor jullie kind. Die daarmee fluitend over de brug kan en kan genieten van het uitzicht! Dit is wat ik ieder kind gun, jij ook?