Verleden week had ik een gesprek met mijn coach. Ja ik heb die ook, meerdere zelfs, voor mezelf, voor mijn relatie, voor mijn business, voor mijn presence. Net als iedereen loop ik ook weleens tegen zaken aan, dan is het fijn als met tijd en wijle iemand me een spiegel voorhoudt en me een schop onder mijn kont geeft. Het maakt dat ik iedere dag een betere versie van mezelf word.

Geloven, hopen en wensen is voor losers

Tijdens het gesprek over een van de onderwerpen in mijn leven zei ik de woorden “Ik hoop dat….”
Nog voor ik mijn zin af kon maken onderbrak hij mij “Stop, stop, stop, ik ga je nu iets belangrijks zeggen. Iets wat je niet meer mag vergeten. Geloven, hopen en wensen is voor losers, in actie komen is voor winnaars” (over schop onder mijn kont gesproken).
Waarop hij vervolgde met een voorbeeld over een hele dure auto in een bijzondere uitvoering met heel veel toeters en bellen. Hoe en wat kan ik niet meer reproduceren want eerlijk gezegd heb ik niet zoveel met auto’s, maar dat ter zijde het gaat om het punt. “Wat denk je dat er gebeurt als je hoopt deze auto ooit te bezitten” vroeg hij mij. “Helemaal niks!”
Toen beschreef hij wat ik moet doen als ik mij ten doel stel dat ik deze auto op mijn 60ste in mijn bezit heb. 15 jaar, (ja, ja afgelopen zaterdag heb ik mijn 45ste kaarsje uit mogen blazen), 624 maanden, 780 weken, 28080 dagen (schrikkeljaren niet meegeteld ????) zou betekenen dat ik een x bedrag per dag, week, maand, jaar aan de kant moet leggen om dat geld bij elkaar te krijgen. Om aan dat geld te komen zou ik y acties uit moeten voeren. Acties waaraan ik mij committeer, iedere dag, iedere week, iedere maand, ieder jaar weer.

Ben jij een loser of een winnaar?

Ik werd met name geraakt door de impact en de passiviteit van die drie woorden, geloven, hopen en wensen. Het gebruik hiervan zorgt ervoor dat er in feite helemaal niets gebeurt, je komt niet in actie en je wacht op een wonder. Ondanks dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn, is de kans heel klein. Ik zou er niet op gokken.

Woorden die ik veel gescheiden ouders hoor gebruiken. Ik hoop dat hij dit, ik geloof dat zij dat. Deze week nog een klant die hoopte dat haar ex-partner zou veranderen en pas toen ze zag dat de verandering niet in haar ex-partner maar in haar zat gebeurde er echt iets. Toen kwam zij in actie. Zij was bereid om dingen anders te doen, anders te zeggen de eerste stappen om haar doel te bereiken.

Hoe is dat voor jou? 
Hoe lang blijf jij nog hopen dat jouw ex-partner verandert?
Hoe lang blijf jij nog geloven dat het ooit beter wordt?
Hoe lang blijf jij nog wensen dat dingen anders lopen?

Of ben jij bereid om in actie te komen om de scheiding een plek te geven, om met onverwachte situaties om te leren gaan, om jezelf onder de loep te nemen, om te stoppen met wijzen en het eigen heft in handen te nemen zodat jij relaxed wordt met jezelf en je ex?