In het voorjaar van 2012 deed Jarne, onze zoon het vormsel. We hebben de kinderen bij de geboorte laten dopen. Ik weet niet eens meer waarom want eerlijk gezegd ben ik helemaal niet zo kerkelijk en kom ik er alleen bij gelegenheid. Mijn ex-man en ik waren niet eens voor de kerk getrouwd. En nu ik toch aan het opbiechten ben, moet ik bekennen dat ik zojuist heb opgezocht wat het vormsel ook weer inhoudt. Maar dat ter zijde.

Mocht je het ook niet (meer) weten: Het sacrament van het vormsel:

De rooms-katholieke kerk kent zeven sacramenten: doopsel, eucharistie, vormsel, biecht, ziekenzalving, priesterwijding en huwelijk. Doopsel, eucharistie en vormsel vormen samen de zogenoemde initiatiesacramenten: wie deze drie sacramenten heeft ontvangen, is volledig opgenomen in de katholieke kerk. Het vormsel staat voor de bewuste keuze voor het geloof, voor het ontvangen van de gave van de Heilige Geest en daarmee kracht in het geloof.

Terug naar het moment, het vormsel van Jarne. Op school was hij er een jaar lang op voorbereid dus hij wist precies wat hem te doen stond. “De juf” die de lessen en de organisatie voor haar rekening nam had alles tot in de puntjes geregeld. Wijzer geworden door voorafgaande jaren had ze een aantal regels met betrekking tot de indeling van de kerkbanken. De ouders met de kinderen en eigen broertjes of zusjes in de voorste banken. De overige familieleden mochten daarachter plaatsnemen. Dus niet alleen de oma’s en opa’s, ooms en tantes namen achter plaats, ook de nieuwe partners van gescheiden ouders. Zo ook de vrouw van mijn ex-man en mijn partner.

Eerlijk gezegd vond ik dat wel prettig. Het was toch onze zoon die het vormsel deed. Jarne de zoon van mijn ex-man en ik. Leuk dat er andere mensen in zijn leven waren die om hem geven maar sommige dingen hoef ik ze er niet bij te hebben. Daar zaten we dan mijn ex- man en ik met Jarne en Mente tussen ons in.

Op de kerkbank lag een boekje waarin de dienst beschreven werd. Al bladerend kwam ik bij het moment waar beschreven werd wat de bedoeling was als we met Jarne het altaar naar de bisschop op gingen.

Jarne in het midden, mijn ex-man aan de ene kant en ik aan de andere kant. Op het altaar moesten we de hand op Jarnes schouder leggen en zeggen “Dit is onze Jarne”. “Kijk hier staat wat we moeten doen” en laat het boekje aan mijn ex-man zien. Waarop hij zegt “Dit is Jarne”. In de veronderstelling dat hij het niet goed begrepen had, herhaal ik “Dit is onze Jarne”. Waarop mijn ex-man wederom zegt “Dit is Jarne” en kijkt vervolgens de andere kant op. Pardon, what the f*ck gebeurt hier, verbijsterd, verbaasd, beduusd, verslagen doe ik alsof ik verder lees. In werkelijkheid slaan mijn gedachten op tilt. Waarom, hoe durf je, zet je me nu buiten spel, als je maar niet denkt dat jij met je leuke vrouwtje van ONZE Jarne JULLIE Jarne kunt maken. Mijn moederego krijgt een deuk. How dare you, En by the way. Hoe je het ook went of keert het blijft “onze” Jarne een product van mijn eicel vermengt met jouw zaad. Hoe meer ons kun je het hebben. Wow wat voel ik me op dat moment aan de kant gezet. Hey ik weet dat er geen ons meer is. Geen ons meer in de zin van jij en ik, geen partners, geen geliefden, geen wij , geen noem maar op. Maar onze Jarne blijft onze Jarne ook al krijg je het je strot niet uit!!!

Dit alles gebeurde in een splitsecond, gelukkig werden mijn gedachten onderbroken door de gong die het begin van de mis inluidde. Een prachtige mis met mooie verhalen en voordrachten en uiteindelijk het moment dat wij, mijn ex-man en ik, samen met onze Jarne naar het altaar liepen. Ik legde mijn hand op Jarnes schouder en zei “dit is onze Jarne”. Ik heb niet gehoord wat mijn ex-man daadwerkelijk heeft gezegd. Eerlijk gezegd maakte het me ook niet zoveel uit. Ik was er op dat moment maar voor 1 persoon, onze Jarne, en dat is waar het om draaide. 

Nu jaren later weet ik dat er op partnerschapsniveau mogelijk onbewust nog zaken gespeeld hebben. Partnerschapszaken die het lastig maakten om op ouderschapsniveau dat ene woordje “onze” uit te spreken. Ondanks dat ik het destijds niet leuk vond begrijp ik het. Ik ben er zeker van dat ik dit in andere situaties ook gedaan heb. Niet omdat ik mijn ex-man bewust wilde kwetsen, nee omdat ik toen nog niet begreep hoe sterk partnerschapszaken het ouderschap kunnen beïnvloeden. Thank God (zoals gezegd, alleen bij gelegenheid ????) is dat nu anders.

Ik heb er keihard aan gewerkt om dat onder de knie te krijgen en te komen waar ik nu ben. Ik ben gaan onderzoeken waar mijn gedachten en gevoelens vandaan kwamen. Hoe ik ermee om kon gaan. Hoe ik met de veranderende verhouding met mijn ex moest omgaan. Hoe ik het beste met mijn ex kon communiceren en hoe ik uit het conflict kon blijven en tot oplossingen kon komen. Met als doel zelf goed in mijn vel te zitten en samen ouders te zijn. Dat is gelukt.

Hoe mijn ex dit aangepakt heeft? Ik zou het niet weten. Ik kan je alleen vertellen hoe ik het gedaan heb en hoe ik mijn verantwoordelijkheid gepakt heb. De verantwoordelijkheid voor mijn geluk en de verantwoordelijkheid als gescheiden ouder.

Ik geloof oprecht dat je pas echt in het belang van jullie kinderen kunt denken als jezelf goed in je vel zit!