Afgelopen weekend stond een reisje Antwerpen met vrienden op de planning. We hadden een fantastisch appartement midden in de stad geboekt. Het programma was zo goed als klaar. Een citytour op de fiets. De dames naar het concert van Andrea Bocelli, die kaartjes had ik al in 2018 gekocht ????. De heren aan het Belgisch speciaal bier. Shoppen, eten, gewoon samen zijn en genieten van elkaar. Onze kinderen die al een feestje geregeld hadden. Want als de kat van huis is….
Het Coronavirus gooide roet in het eten.
Eerst kwam de melding dat Andrea Bocelli verplaatst is naar juni (helaas kunnen we dan niet ☹). Alhoewel het hele weekend hierdoor tot stand was gekomen, besloten we dat dit de pret niet mocht drukken. En toen ging in Antwerpen alles dicht! Een moment waarop we besloten niet meer te gaan, want ja wat moet je daar dan nog? Maar goed ook want afgelopen vrijdag besloot België, de grenzen te sluiten. Dus zaten we vrijdag allemaal thuis op de eigen bank. Tot het moment dat “onze reisleider” in de groepsapp een uitnodiging stuurde voor een Skypemeeting. Uren hebben we met elkaar gekletst. Ieder met het eigen speciaal bier en de eigen hapjes. Niet zoals gepland, toch was het een fantastische avond.
Ja ik heb gebaald, dit is niet waar ik om gevraagd heb. Het Coronavirus, de specialisten en bestuurders van Nederland (en in ons geval België) zorgen ervoor dat mijn wereld en die van velen anderen, inclusief jij, er ineens heel anders uit ziet en het onzeker is wat morgen, overmorgen laat staan volgende week brengt.
Iets wat, als ik mijn gedachtes de vrije loop laat gaan me kan overmannen en me tot waanzin kan drijven. Ik kan verdrietig, bang en misschien wel boos zijn. Ik heb hier niet om gevraagd , dit is niet wat ik wil. Ik weet echter dat dit weinig zin heeft en ik zal moeten dealen met hoe het nu is. Dat ik mee moet in hetgeen voor mij is bepaald. Dus besloot ik dat ik me niet gek wil (laten) maken, dat ik mijn verantwoordelijk pak en het voor de rest maar over me heen laat komen.
En als ik er zo over nadenk zie ik veel overeenkomsten met een scheiding. Vaak zie je het al aankomen, weet je dat de relatie niet helemaal loopt zoals het zou moeten. Wordt de afstand steeds een beetje groter tot het moment dat een van beiden besluit om de stekker eruit te trekken. Dan verandert je wereld en weet je niet wat de dag van morgen brengt. De een zie ik in de stress raken en ander slaat dicht weer een ander is boos en wijst met de vinger naar de aanstaande ex-partner . Hey en ik begrijp het allemaal: dit is niet wat je wilt. Je wilt vastigheid en een stevig fundament. Ik geloof dat als je je verantwoordelijkheid pakt, constructief naar oplossingen en mogelijkheden durft te kijken, je emoties herkent, erkent en leert ermee om te gaan, dat hoe onzeker het nu ook is je dat in de toekomst weer gaat krijgen. Wellicht niet zoals het was maar vast ook iets moois. Kijk naar wat er wel is in plaats van wat je niet meer hebt. Vaak maakt dat de situatie iets minder zwaar.
Ik hoor je denken ” jij hebt lekker praten Susan, jij zit er niet midden in!”. Alhoewel de scheiding met de vader van mijn kinderen al jaren achter mij ligt, weet ik precies hoe het was. Ik weet echter ook hoe ik tot het moment van nu ben gekomen. Met vallen en opstaan, drie stappen vooruit en één terug. Accepteren wat is, uitgaan van het beste, kritisch naar mezelf durven kijken, bijsturen en vertrouwen hebben in een goede afloop.
Het zijn bizarre tijden, zorg goed voor jezelf en je naasten.
