Vandaag is de sterfdag van mijn vader. Nadat de ziekte van Alzheimer mijn vader helemaal in zijn macht had en hem van een potige goedlachse man in een ielig, zwak, nukkig mannetje had veranderd, verliet hij ons twee jaar geleden fysiek. Mentaal had hij ons al veel langer verlaten.

Hoe hij door de jaren ook veranderde en hoe afhankelijk hij ook was van de verpleging, van mijn moeder, mijn zus en van mij het was en is mijn vader.

Mijn vader is en blijft mijn vader

Mijn vader die me groot heeft gebracht, mijn vader die me normen en waarden heeft bijgebracht, mijn vader die trots op me kon zijn, maar ook onverbiddelijk was als ik iets gedaan had wat in zijn ogen niet door de beugel kon. Mijn vader die met al zijn goede bedoelingen dat gedaan heeft wat hij het beste achtte.

Was ik het daar altijd mee eens? Nope. Hadden mijn vader en moeder daar altijd dezelfde ideeën over? Wederom nope. Samen zochten ze naar een weg om dat te doen wat zij dachten dat voor mijn zus en mij goed was. Samen!

Ik mis hem met tijd en wijle

Ondanks dat ik er vrede mee heb dat mijn vader er niet meer is, ik met mijn verstand weet dat dit het beste voor hem is, mis ik hem met tijd en wijle. Dat kan op de meest onverwachte momenten zijn. Een liedje, een geur, bepaald soort eten kan me spontaan aan mijn vader doen denken.

Mijn vader heeft zijn taak volbracht en ik heb het geluk gehad dat hij tot in mijn volwassenheid een onderdeel van mijn leven is geweest. Gelijk denk ik aan alle kinderen van gescheiden ouders waarbij dit niet het geval is. Waarvan een van de ouders niet of nauwelijks meer een rol speelt.

Een gedachte die me heel verdrietig, misschien zelfs wel een beetje boos maakt. Waarom zijn er ouders die hun kind bij de andere ouder weghouden? Waarom zijn er ouders die de andere ouder het contact met het kind niet gunnen? Dat je het je ex-partner niet gunt, tja daar kan ik me nog wel iets bij voorstellen. Als ik in mijn eigen belang denk, en ja dat doe ik ook wel eens, zou ik de kinderen het liefst bij mij hebben zodat ik alles kan bepalen. Echter dat dit betekent dat de kinderen mijn ex-partner ook niet zouden zien en zij zijn stuk van de opvoeding zouden missen zou ik nooit over mijn hart kunnen krijgen. Zij verdienen hun vader in hun leven. Dus f*ck it met mijn gedachten, gevoelen en emoties. Dat is mijn probleem en niet dat van onze kinderen.

En hey ik weet dat er situaties zijn waarbij het echt niet anders kan, waarbij huiselijk geweld, psychische klanten of misbruik aan de orde is. Ik zie echter ook dat die redenen maar wat graag gebruikt worden om de kinderen bij de andere ouder weg te houden. In subtiele en minder subtiele mate.

Tot welke groep behoor jij? De ouder die gevoelens en emoties ervaart, de andere ouder het contact met de kinderen gunt en daar nog een weg in moet vinden of ben jij die ouder die de andere ouder de kinderen niet gunt? In het eerste geval ben je bij mij aan het juiste adres en gaan mijn tips en verhalen je zeker helpen. Is het laatste het geval, wil ik je met klem vragen nog eens te overwegen of dit echt is wat je wilt en of je van mij dan gaat horen wat je wilt horen. Ik ben er bang voor.

Contact met beide ouders is voor jullie kind zo belangrijk. Jullie kind leert van jou en van je ex-partner, van de goede en minder goede kanten van jullie beiden. Waarin de een het misschien anders doet dan de ander, maar waarbij ik erin geloof dat zowel jij als je ex-partner het met de beste intenties doen. Net als mijn ouders die het ook niet altijd met elkaar eens waren en ik ondanks hun verschillen toch ben opgegroeid tot een grote meid.

Bij een scheiding spelen er helaas vaker andere dingen. Ik durf te stellen dat de problemen op partnerschapsniveau in de meeste gevallen ervoor zorgen dat jij je ex-partner het ouderschap niet gunt. De boosheid omdat je ex-partner jou verlaten heeft, de angst dat het bij je ex-partner leuker is dan bij jou, het verdriet om het gemis van de kinderen en het leven dat er was. Allemaal facetten die het lastig maken. En hey ik weet precies hoe het is. Het is echter aan jou om daar een weg in te vinden en niet de kinderen onderdeel te maken van het probleem tussen jou en je ex-partner. Een slechte partner kan een verdomd goede ouder zijn. Al wil jij dit met al je emoties misschien niet zien.

Ik weet hoe het is om een vader die nog in leven is stapje bij stapje te verliezen. De pijn die het doet, het gemis dat het oplevert. Bij deze ziekte was dit helaas niet te stoppen. Bij een scheiding kun je dit wel stoppen. En wel NU, op dit moment! Jij kunt ervoor kiezen dat jij je kind het gemis van zijn andere levende ouder, jouw ex-partner, niet gunt. Dat jij jullie kind een fatsoenlijk contact met de andere ouder gunt. Het enige wat je hoeft te doen is jouw verantwoordelijkheid pakken. Jouw verantwoordelijkheid voor jouw gevoelens en emoties. Jouw verantwoordelijkheid als ouder en jouw verantwoordelijkheid als ex-partner.

Ik weet dat je dit niet van vandaag op morgen doet. Dat je hier actief mee aan de slag moet.