In september 2006 besloot ik na heel veel gesprekken, na veel wikken en wegen en nog veel meer tranen dat ik niet meer verder wilde met de vader van mijn kinderen. Ons partnerschap zou eindigen en we zouden samen als ouders van onze kinderen verder gaan. In de beginperiode na onze scheiding zagen we elkaar nog met regelmaat. We aten samen op de wisselmomenten, vierden samen Kerstavond, vierden samen de verjaardag van de kinderen. We hadden een fijn contact, we vertelden elkaar niet meer alles toch was het nog behoorlijk wat en waren we redelijk op de hoogte van elkaars levens. Eerlijk is eerlijk, destijds vond ik dat erg prettig.

En toen veranderde het

Dit veranderde een klein jaar nadat het besluit was genomen om te gaan scheiden. Dat was het moment dat mijn ex-man verliefd werd en een relatie kreeg met zijn huidige vrouw.

Het moment dat ik van “mijn sokkel” werd afgestampt. Het moment dat ik, de vrouw waarvan mijn ex-man helemaal niet wilde scheiden, niet meer de belangrijkste vrouw in zijn leven was. Het moment dat een andere vrouw mijn ex-partner en mijn ex-partner een andere vrouw als nummer 1 zag. Het moment dat hij iemand anders vond om zijn doen en laten mee te delen. Het moment dat het niet meer nodig was om dat met mij te doen. 

Achteraf gezien is dat pas het moment geweest dat mijn ex-man echt afscheid van mij nam. Het moment dat ik pas ging ervaren wat de scheiding echt betekende. Het moment dat mijn ex-man daadwerkelijk afstand van mij deed. En tjonge wat heb ik dat moment gevoeld. Want ondanks dat ik degene was die niet meer verder wilde, deed dit heel erg pijn.

De gesprekken werden korter en afstandelijker. We deden niets meer samen. Ik had geen flauw idee meer wat hij deed, laat staan wat in hem omging. Het enige wat we bespraken waren onderwerpen die betrekking hadden op de kinderen. Als er een herinnering of een voorval vanuit “onze tijd” ter sprake kwam, werd dit volledig genegeerd. Het voelde alsof het er niet meer mocht zijn. Alsof ik volledig uit zijn leven was gewist. Iets wat ik niet kon begrijpen en eigenlijk niet wilde. We hadden meer dan een decennium een leven met elkaar gedeeld. We hadden hele fijne tijden gehad, twee prachtige kinderen gekregen. Het feit dat ik mijn leven niet meer met hem wilde delen betekende niet dat ik de tijd die wij samen gehad hadden wilde vergeten. Waarom deed hij dat dan wel of althans waarom kreeg ik het idee dat hij dat wel deed.

Hoe muziek je kan raken

Toen Gotye in 2012 het lied met de titel “Someone that I used to know” uitbracht, was ik meteen geraakt. Iedere keer als ik dit lied hoorde sprongen de tranen me in de ogen. Het refrein beschreef precies het gevoel wat ik had, maar wat ik tot dan toe niet onder woorden had kunnen brengen.  Met name deze woorden:

But you didn’t have to cut me off
Make out like it never happened and that we were nothing
And I don’t even need your love
But you treat me like a stranger and that feels so rough

Wil je het nummer beluisteren?

Nu jaren later, weet ik dat, hoe lastig ik het ook vond, het nodig was om afstand te nemen. Hierdoor ga je echt als partners uit elkaar. Hoe minder het contact op partnerschapsniveau, hoe minder de kans dat daar irritaties ontstaan, hoe meer ruimte er is om echt bezig te zijn met datgene wat belangrijk is en dat is alles wat betrekking heeft op de kinderen. Het ouderschap! Dat hebben we altijd samen goed geregeld.

Zoals al vaak gezegd, ben ik ook niet van vandaag op morgen gekomen waar ik nu ben. Ook ik heb mijn emoties gehad. Voor mij is het ook een zoektocht geweest waar ze vandaan kwamen en hoe ik ermee om kon gaan zodoende dat de kinderen er geen last van zouden hebben. Het was en is soms nog een zoektocht, maar ik ben erg trots tot waar ik gekomen ben.