Je bent een gescheiden ouder die de andere ouder, jouw ex-partner, het ouderschap gunt. Je wilt de andere ouder in het leven van jullie kinderen en samen ouders zijn. Je ervaart hoe lastig het is om een nieuwe manier te vinden om met je ex-partner, degene die je zo intens kent, om te gaan.

Ondanks je goede voornemens word je met regelmaat overspoeld door emoties en word je geconfronteerd met situaties waar je niet op was bedacht. De eenzaamheid, een nieuwe partner in je leven of het leven van je ex-partner, een afstandelijke ex-partner, een omgeving die anders reageert of helemaal niets meer zegt, een andere ouder die de kinderen lijkt te verwennen.

Situaties die je meer raken dan je ooit had kunnen denken, waarin je je als vrouw bedreigd voelt in je moederschap en als man overruled voelt in je vaderschap. Dit zorgt ervoor dat de verhouding tussen jou en je ex-partner op scherp wordt gezet.

Je neemt afstand, je vraagt minder, je zegt minder, je houdt wijselijk je mond. Echter van binnen bruist en borrelt het. Je vindt van alles van van alles. Gedachtes als “als hij het niet doet doe ik het wel” of “als zij de touwtjes in handen neemt trek ik me wel terug” spelen door je hoofd. Je pakt ongevraagd de regie, je deelt mede i.p.v. dat je overlegt, je loopt op je tenen, je bent jezelf niet. Alles om de controle te houden, ter compensatie en met name (onbewust) ter bescherming van jezelf.

Tegelijkertijd besef je dat dit het gezamenlijk ouderschap niet ten goede komt. De waakvlam brandt, een vonkje zou voor een explosie kunnen zorgen. Een gevecht ligt op de loer. Dit is niet wat je wilt, de kinderen mogen geen last hebben van de scheiding, dat is wat jullie de kinderen ooit beloofd hebben. Je zoekt erkenning als ex-partner, als moeder, als vader en als mens.

Je wilt het graag anders, je weet alleen niet hoe?