Maandagmorgen 7.45 uur, ik sta op het punt om naar kantoor te vertrekken, mijn dochter komt de trap af. “Mam ik heb wat stoms gedaan, mijn sleutels zitten in de tas bij papa.”

Ik schets even onze situatie

Omdat school in het midden tussen mijn ex-man en mij ligt vertrekt onze dochter op maandagmorgen vanuit hier om na school naar haar vader te gaan. Onze zoon gaat met de trein naar Eindhoven, het station ligt dichter in de buurt van mijn ex-man dus vindt hij het fijner om vanuit zijn vader te vertrekken. Geen probleem, mijn ex-man en ik zijn flexibel dus op zondagavond breng ik mijn zoon met alle spullen naar mijn ex-man. Dus ook de spullen van mijn dochter.

Mijn eerste reactie: “Dat meen je niet?”, gevolgd door een diepe zucht. Vandaag zijn het de sleutels, de vorige keer was het een schoolboek, een andere keer haar bril.

Ik stap in de auto op weg naar het huis van mijn ex-man om de sleutels op te halen. Het kind kan toch niet zonder sleutels de deur uit. Hoe komt ze in haar kluisje, hoe kan ze hier de deur afsluiten en hoe kan ze straks bij mijn ex-man weer naar binnen.

Ik ben een beetje geïrriteerd. Hoe kan een meisje van 16 jaar dit toch steeds vergeten? Deze week heeft ze haar eerste rijles, ja daarin willen ze volwassen zijn, maar aan de spullen denken ho maar. Waarom moet ik de sleutels eigenlijk halen, mijn ex-man had ze toch ook kunnen brengen? Wat was er gebeurd als ze geen sleutel had gehad? De adrenaline gaat door mijn lijf.

Waar ben je mee bezig?

En dan denk ik “Suus waar ben je nu mee bezig?” Ja waar ben ik mee bezig? Als ik mijn gedachten niet een halt toe roep, maak ik mezelf helemaal gek. Dat wil ik helemaal niet. Voor mezelf niet, voor mijn dochter niet en ook voor mijn ex-man niet.
Ik koos er zelf voor om aan te bieden de sleutels te gaan halen, als ik mezelf zo gek blijf maken reageer ik dadelijk nog geïrriteerd naar mijn ex-man. Dat kan toch zeker niet de bedoeling zijn. Ik besluit dat het voor dit moment is zoals het is. Ik stop voor het huis van mijn ex-man, hij ziet me komen, springt op en geeft mij de sleutels met de woorden “pfff alweer”, in het weglopen zeg ik dat ik mijn ongenoegen al geuit heb. “Dat kan ik me voorstellen” is de reactie mijn ex-man. Ik voel me begrepen, als ouders denken we er hetzelfde over. Bij thuiskomst zeg ik tegen mijn dochter dat ik van haar hou en hoop dat dit echt de laatste keer is geweest. Ze lacht, geeft me een kus en gaat naar school. 

Mijn hart maakt een sprongetje. Ik ben blij en trots hoe het weer gelopen is. Dat mijn ex-man en ik als ouders een blok vormen, dat ik me niet heb laten meeslepen in de emoties en gevoelens die ik ervaarde. Dat ik weet hoe ik dit een halt toe kan roepen zodat het zo weinig mogelijk invloed heeft op mij en daardoor ook op ons allen.

Scheiden brengt veel emoties met zich mee. Niet alleen tijdens maar vaak nog lang na een scheiding kun je hier mee geconfronteerd worden. Daar waar de emoties in het begin nog heftig zijn en met veelvoud komen wordt het met de tijd minder. Helemaal verdwijnen zullen ze niet, soms kan er onverwachts iets gebeuren wat je toch nog heel erg raakt. Ik weet dit als geen ander. Ik weet echter inmiddels ook hoe ik ermee om moet gaan, hoe ik ze een plek kan geven zonder dat ik er last van heb en zonder dat ze tot uitbarsting komen.

Zoals al vaak gezegd, ben ik ook niet van vandaag op morgen gekomen waar ik nu ben. Hierboven een mooi voorbeeld dat ik ook mijn emoties heb.

Voor mij is het omgaan met emoties als gevolg van de scheiding ook een zoektocht geweest. Waar ze vandaan kwamen en hoe ik ermee om kon gaan zodoende dat de kinderen er geen last van zouden hebben. Ik ben erg trots tot waar ik gekomen ben.

Wil jij dit ook leren?