“Dat is een ugly duck mevrouw Stijnen, dat ziet er niet goed uit, deze moet verwijderd worden en snel ook” sprak mijn dermatoloog. Op aanraden van mijn schoonheidsspecialiste liet ik mijn moedervlek door de huisarts controleren die mij vervolgens doorstuurde en zo kwam ik bij haar.
Een week later lag ik op de operatietafel en werd mijn ugly duck verwijderd. Een aantal onzekere weken braken aan. “Het slechte nieuws is dat het een melanoom is,” begon de dermatoloog het gesprek: “het goede nieuws is dat het fase a1 is. In dat geval zijn er geen uitzaaiingen, voor de zekerheid halen we nog een centimeter weefsel om de huidige wond weg zodat we er zeker van dat alle kankercellen verwijderd zijn, zo geschiedde. Resultaat een joekel van een litteken op mijn schouderblad.
Ik kan niet ontkennen dat die periode en de periode erna iets met me heeft gedaan. Ik heb me onrustig gevoeld, heb ik kanker of niet?. Ik me stoer voorgedaan naar de buitenwereld: “We gaan ons pas zorgen maken als het echt foute boel is”. Ik heb me verdoofd gevoeld, nee, dit kan mij niet gebeuren en uiteraard tijdens de operatie (wel zo handig als ze in je gaan snijden ????). Ik heb me zwak gevoeld, toen ik tijdens de operatie bijna van mijn stokje ging. Ik heb me schuldig gevoeld, dat ik niet beter opgelet had. Het had ook wel fout kunnen gaan. Ik heb pijn gevoeld, van de diepe wond die, met name, de tweede operatie veroorzaakte. Ik heb me onzeker gevoeld, met zo’n litteken ben ik mismaakt en heeft me ook oplettend gemaakt, voor mij geen zon meer zonder factor 50.
Wie heeft dit veroorzaakt?!
Wie is dan degene die dit alles veroorzaakt heeft? Mijn schoonheidsspecialiste die mij erop wees dat die moedervlek toch moest laten checken? Mijn huisarts die mij doorverwees naar het ziekenhuis, verder niet veel zei en daarmee al genoeg zei? Mijn dermatoloog die uiteindelijk het slechte nieuws bracht? Of was ik het misschien wel zelf? Had ik me toch niet goed ingesmeerd tegen de zon, had ik me een keer te vaak laten verbranden of was ik gewoon niet oplettend genoeg geweest om te zien dat de moedervlek die er al jaren zat toch meer en meer aan het veranderen was of had ik misschien mijn kop in het zand gestoken: zag ik het wel, maar wilde ik er stiekem niet aan toegeven?
Wat het ook moge zijn, het heeft geen zin om me daar mee bezig te houden. Dit litteken is er en zal ook niet meer weggaan. Ik kan het dus maar beter accepteren dat hij er is en een weg vinden om ermee om te gaan. In het begin bekeek ik hem dagelijks in de spiegel, nu vergeet ik soms zelfs dat hij er is. En soms word ik nog met hem geconfronteerd als ik een leuk jurkje met open rug of een haltertop zie hangen of als ik in mijn badpak op het strand loop en de mensen (voor mijn gevoel) zie kijken. Ik kan er in blijven hangen en er ding van maken, ik kan ook denken “hoe vaak per jaar gebeurt dat?” en hey er zijn nog genoeg andere leuke jurkjes en topjes. Mijn litteken hij hoort bij mij en ik bij hem voor altijd!
In die melanoom zit wat mij betreft een overeenkomst met een scheiding. Net als mijn melanoom komt een scheiding ook niet uit de lucht vallen. Hier zit een voorgeschiedenis aan vast. Jullie hebben beslist als eens een keer een gesprek gehad dat een van jullie of jullie beiden niet tevreden is. Dat het niet zo loopt zoals het zou moeten. En als dat niet zo is, weet je het wel en heb je je kop in het zand gestoken en gedacht: “Als ik er niets over zeg dan is het er niet”. Wellicht heb je al met een vriend of vriendin over je relatie gesproken of heeft deze je ergens op geattendeerd. Tot het moment dat een van jullie te kennen geeft echt niet meer verder te willen.
En wie heeft dan “schuld”? Degene die de knoop doorhakt? Degene die de kop in het zand gestoken heeft? Degene die niet tevreden was? Degene die niet aan de verwachtingen van de ander kon voldoen? Is er eigenlijk wel een schuldige? Ik zie zo vaak dat er gezocht wordt naar een schuldige, dat er gekeken wordt wat de ander niet goed doet en dat er een blinde vlek is voor wat je zelf anders of beter zou kunnen doen. Scheiden is niet leuk en brengt emoties en littekens met zich mee. Er is echter maar is persoon die ermee om kan leren gaan en een weg kan vinden. Juist, dat ben jezelf!
Wat denk je dat er zou gebeuren als ik nog iedere keer voor de spiegel zou zitten huilen vanwege het litteken op mijn schouderblad?
Webinar
Hoe zit dat met jou? Wil jij je mindset veranderen? Wil jij stoppen met wijzen naar je ex-partner? Wil jij grip krijgen op jullie scheiding? Wil jij leren om te gaan met de littekens van een scheiding? Wil jij jouw verantwoordelijkheid pakken? Weet je alleen niet hoe?
Schrijf je dan in voor mijn webinar komende dinsdag?
In dit gratis online webinar deel ik met jou mijn 5 bewezen (mindset) stappen die ervoor zorgen dat jij een succes van jullie scheiding maakt. Ik ga je niet vertellen hoe je een scheiding moet regelen. Ik ga je vertellen welke stappen je moet zetten om om te leren gaan met de scheiding. Hiervoor heb je je ex-partner niet nodig. Jij kunt voor de verandering zorgen. ECHT! Is dit wat je wilt?
