Ik vraag aan mijn kinderen: “Waar zal ik vandaag eens over bloggen?”

Zegt mijn dochter: “Over het moment dat we van jou naar papa gaan en andersom, ik vind het echt fijn hoe jullie dat doen. Even mee naar binnen even vertellen hoe het is gegaan. De kans om nog een knuffel te geven en dan – dag mam of dag pap tot over een paar dagen”.

Smelt

Ik smelt als ze dat zegt, zo dankbaar dat mijn ex-man en ik het belang van de kinderen voorop hebben kunnen zetten. Ook op momenten dat het even lastiger was.

Lastig

Want lastig vond ik deze momenten ook wel eens. Zeker in het begin toen we beiden ons eigen leven gingen leiden. Met name op dagen dat de kinderen en ik het erg leuk hadden gehad. Of in het geval dat er zich situaties voordeden waarop ik niet was bedacht. Of als ik wist dat er buiten mijn ex-man, ook andere mensen aanwezig waren tijdens het wisselmoment.

Vriendelijk

Om die spanning niet altijd te ervaren zocht ik naar iets wat me daarbij kon helpen. De oplossing was heel simpel. Iedere keer als ik de kinderen bracht, ademde ik voor het in de auto stappen diep in en uit, sprak met mezelf af dat wat ik bij aankomst van mijn ex-man ook zou aantreffen ik vriendelijk zou zijn. Mijn ex-man kon niks aan de gevoelens doen, dat kon ik alleen maar zelf. En het hielp, met het verstrijken van de tijd het routine totdat het helemaal niet meer nodig was.

Wisselmoment = belangrijk

Welke zorgregeling je ook hebt; co-ouderschap, weekendregeling en alles er tussen in. Er komt altijd een moment dat de kinderen van jou naar je ex-partner of van je ex-partner naar jou gaan. Het wisselmoment is een belangrijk moment!

Afleveren en wegwezen

Ik hoor geregeld dat de kinderen op de oprit of voor de deur worden “overgedragen”. Soms moeten ze zelfs vanaf de auto met hun koffertje naar de ene ouder lopen terwijl de andere ouder in de auto zit te wachten. Geen goededag, geen update hoe de afgelopen dagen zijn gegaan. Gewoon afleveren en wegwezen.

Gevangen tussen twee vuren

Ik kan vol verbijstering luisteren naar zulke verhalen. Ik vraag me dan altijd af; hoe zouden deze kinderen zich voelen? Het antwoord weet ik eigenlijk wel. Gevangen tussen twee vuren. Twee mensen waar ze beiden van houden willen elkaar niet eens meer zien. Waar blijft dan het belang van de kinderen?

Hoe ga jij om met het wisselmoment?

Ik hoor het graag. Laat een reactie achter onder dit bericht.