Het begon met een innerlijke strijd en veel vragen: “Is dit het nou? Ben ik wel gelukkig? Kan ik dit nog jaren volhouden? Wil ik op deze manier oud worden?”

Een deel van mij hield nog van deze mannen, maar een ander deel verlangde naar iets anders.

De onzekerheid en angst voor wat de toekomst zou brengen, maakten het allemaal nog moeilijker.

Ik voerde talloze gesprekken met vrienden, familie en mezelf. Huilde vele tranen en worstelde met mijn gevoelens.

Elke dag was een gevecht tussen blijven en vertrekken.

De gedachte aan de onzekere toekomst maakte dat mijn buik samen trok en ik mezelf voor de zoveelste keer toesprak dat het allemaal niet zo erg was, dat er overal wel iets is en dat het gras niet groener is aan de andere kant.

Toch bleef het aan me knagen, hebben wij nog wel een toekomst samen?

Onbewust reageerde ik anders dan normaal, nam meer afstand van mijn partner, wat de relatie helemaal niet ten goede kwam. Ik werd soms gek van mezelf, dit was niet wat ik me had voorgesteld toen ik volmondig “ja” tegen deze relatie zei.